هوش مصنوعی: ای معشوق، تو آنقدر قدرت و هنر داری که می‌توانی هرگونه تغییراتی در من ایجاد کنی. همان‌طور که با چکش و قلم بر روی سنگ کار می‌کنی، می‌توانی من را بسازی یا ویران کنی.

هوش مصنوعی: من همان علم و دانش هستم که گاهی به شدت پایین می‌آید و گاهی نیز به اوج قله‌ها می‌رسم و به نمایش گذاشته می‌شوم.

هوش مصنوعی: من یک ذره‌ای هستم در این نور که به سمت روزنه‌ای می‌روم، از آن روزنه‌ای که تو در بالای آن ایستاده‌ای.

هوش مصنوعی: به من نگو که تو جهان را در خود داری، زیرا من بدون وجود تو، حتی دو جهان را نیز نمی‌توانم بیابم که آنجا روشنی باشد.

هوش مصنوعی: همه پوست‌های من را بگیر و به من چیزی بده که به قلبم جان ببخشد. همه مغزها خشک و بی‌روح هستند اگر تو به آنها روغن و سرزندگی نکنی.

هوش مصنوعی: اگر من و تو از نظر مقام و منزلت متفاوت باشیم، این تفاوت در حقیقت دروغی است. اما هنگامی که در کنار تو هستم، احساس لطافت و نزدیکی می‌کنم که تو را به من نزدیک‌تر می‌کند.

هوش مصنوعی: من به تو شکایت می‌کنم و می‌گویم که تو را دور کرده‌ام تا ببینم در این وضعیت، تو چه می‌کنی و چه پیش می‌آید.

هوش مصنوعی: چرا یک ذره از آفتاب برای مشورت به کسی مراجعه کند؟ تو خودت می‌توانی اقدام کنی و زندگی را آغاز کنی، ای دوست، پس انجامش بده.

هوش مصنوعی: تو چه چیزی به دل من داده‌ای که اینقدر گیج و سردرگم شده است و نه به سمت چپ می‌رود و نه به سمت راست، و نه ترسی دارد و نه احساس امنیت؟