هوش مصنوعی: باده‌ای که جانم را زنده می‌کند بفرست تا به یادگاری از دل‌جویی، نشانی از خودت را به من بده، زیرا که تو همواره مرا در حالتی بی‌نشان نگاه می‌داری.

هوش مصنوعی: بدان که تو مانند ماهی هستی که هر شب می‌درخشد و از ابر دل، قطرات زندگی را نثار می‌کنی.

هوش مصنوعی: عشق مانند بارانی است که از دل حرف‌ها می‌چکد و این عشق می‌تواند زیبایی را حتی از میان دشواری‌ها و مشکلات به وجود آورد. هر قطره از این عشق می‌تواند به پرورش زیبایی و شکوفایی کمک کند، حتی اگر در میان خارها باشد.

هوش مصنوعی: در میان توده‌های خار و گل، دل‌های ما مانند بلبل شیدا در عشق پر از احساس است و در هر صبحگاه، این عشق را با خود به همراه می‌آورد.

هوش مصنوعی: هرچقدر هم که ناله و فریاد کنم، از عشق به شدت مست شده‌ام و مثل چنگی هستم که نه از نوا خبری دارد و نه از زاری.

هوش مصنوعی: از زمانی که زیبایی عشق تو را دیدم، احساس کردم که وجودم خالی و پر شده است. هر لحظه مانند جامی پر و خالی می‌شوم.

هوش مصنوعی: در میان جمع، مرا چگونه از همگان متمایز می‌کنی، مشابه به این که شمع را در جمع دیگران نمی‌توانی ببینی.

هوش مصنوعی: از من بپرس که این شمع کیست. شمس الدین، که خاک تبریز به خاطر او بیدار شده است.