هوش مصنوعی: اگر عشق سلیمان را در وجود تو می‌بینم، پس دامن خود را نگیر و نگذار خود را محبوس کنی، چون نیازی به قید و شرط نیست.

هوش مصنوعی: نه هیچ قید و بندی وجود دارد که بتواند دست و پای مرا ببندد و نه دلی وجود دارد که بخواهد نصیحتی را قبول کند. تو مانند شکری هستی که در آبی تنگ شناور است و باید در کنارم باقی بمانی.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و شکوه طبیعت اشاره دارد. شاعر می‌گوید که پاکی و شادابی گل‌ها را چگونه می‌توان با زیبایی چمن مقایسه کرد، و به این نتیجه می‌رسد که آیا می‌تواند این نعمت‌های طبیعی نماد خود او باشد یا اینکه او همانند آینه‌ای است که همه زیبایی‌ها را در خود به تصویر می‌کشد. به طور کلی، شاعر به پیوندی عمیق میان زیبایی طبیعت و خود اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: تو چقدر درخشان و زیبا هستی که با وجود سیاهی و تاریکی، عشق تو مثل نوری درخشان می‌درخشد و می‌تواند حتی از دل سنگ هم آب بیرون بیاورد.

هوش مصنوعی: تو همچون طلا درخشان و گرانبهایی، و مانند ماه زیبا و روشنی‌بخش هستی. وقتی دل از سینه برداری، هزاران دل دیگر را به دست می‌آوری.

هوش مصنوعی: من از تمام انسان‌ها فاصله گرفتم زیرا عشق به دوست برایم کافی است. هنگامی که در نهایت فنا قرار گرفتم، دیگر برایم مهم نیست که چقدر می‌زنم و ناله می‌کنم.

هوش مصنوعی: عشق تو چنان مرا سوزانده که نه تنها جانم را از دست داده‌ام، بلکه جسمم هم دچار آسیب شده است. اگر هزار بار هم بر من فشار بیاوری، چیزی از من برای تو نمی‌توانی بیابی.

هوش مصنوعی: ما در این زمان و مکان مانند جواهراتی هستیم که در دل زمین نشسته‌اند. اگر تو ما را برکشید و از اینجا خارج کنی، به زندگی و وجود خود ادامه خواهیم داد.

هوش مصنوعی: از جام شربتی که شفا بخش است، به عشق تو مغرور شدم. آمده‌ام با زر خالص، اگر تو در آتش باشی.

هوش مصنوعی: اگر در باغ عشق بکاری، حتی اگر سنگ بکارید، نتیجه آن جواهر و زیبایی خواهد بود. بهشت نیز از دست می‌رود و زیبایی‌های عشق، خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: دل‌هایی که عشق آنها را نوازش می‌کند، در این دنیا برای همیشه با ارزش می‌شوند، زیرا عشق اجازه نمی‌دهد که حتی یک لحظه از گرمای خود را از دست بدهند.

هوش مصنوعی: ای شمس، نورانی‌ترین چهره تبریز، شراب جاودانه را بریز تا عشق را به سرعت برافرازیم، که سواری در این عشق بسیار نرم و لطیف است.