گنج روان در دلت
بر سر گنج این گلت..

انسان گاهی‌ پی‌ عیش و نوش و تفریح به دهی‌ خوش آب و هوا مثل روده خراسان یا رودهن تهران می‌‌رود و غذا‌ها و شراب‌های خوب می‌‌نوشد و با آدم‌ها می‌‌گوید و می‌‌شنود و چند روزی خوش می‌‌گذراند، و یا پی‌ صحبت و یادگیری مکتبی جدید به سراغ شخصی و معلمی دیگر می‌‌رود، این ممکن است برای همه خوشایند باشد بجز عاشق که گرسنه تر و خسته تر و تیره تر و غمگین از این دوری به شهر و دیار خود و یار خود باز می‌‌گردد
اینجا جلال دین به اصالت دوستی‌ خود و شمس و اینکه آنچه می‌‌گوید و می‌‌اندیشد نتیجه دوستی‌ با شمس است را بخود یاد آوری می‌‌کند و اینکه این نوع دوستی‌‌ها چقدر گران بها هستند و باید قدر آنرا دانست و با هیچ چیز دیگر آنرا عوض نکرد، و همچنین یاداوری به دوستی‌ ما و جلال دین است که آن را با هیچ چیز دیگری عوض نکنیم