هوش مصنوعی: ای نام نیک و زیبایی تو، آینه را به مانند مشتری سوخته و خراب کرده است. کاش آینه را نمی‌نگری، چون نمی‌تواند زیبایی تو را به درستی نشان دهد.

هوش مصنوعی: جان من مانند آبی است که در دریا عشق غوطه‌ور است، وقتی که آتش بخورد، در ظرف جانم آب می‌شود و زودگذر می‌گردد.

هوش مصنوعی: جان و دل من به خاطر حسادت آسیب دیده و به مانند آینه‌ای درخشان و زیباست، چون گلستانی که در چشم ناظر روشنایی دارد.

هوش مصنوعی: من از خودم گم شده‌ام، اگر تو مرا پیدا کنی، سریع به او سلام برسان و بگو که خوشی به او می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر تو مرا پیدا کنی، بگو که من چه کسی هستم. من همچون پری، پنهان و آواره شده‌ام.

هوش مصنوعی: ای رفیق، حالا که مستی، عقل و هوش از سرم رفته و جاذبه چشمانت مانند سحری جانم را تحت تسلط خود قرار داده است.

هوش مصنوعی: اگر با عقل و تفکر به موضوعی نگاه کنی، متوجه می‌شوی که کار بتم (یعنی کار مهم) شتابزده و سطحی نیست.

هوش مصنوعی: در کنار دریای عشق، ماهی‌ای را دیدم که راه و روش خاصی داشت و آن روش از بقیه متمایز بود.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ظاهری زیبا و جذاب دارد، در واقع او یک جهان بزرگ و عمیق است. او مانند یک گوساله است که دو درصد از وجودش به تصویر سامری برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: ماهی به زبان ترک کرد و گفت: ای دریا، نطق و سخن را چنان که تو دریا را به حلقه‌ای از آب بیرون می‌آوری، به زبان آوردی.

هوش مصنوعی: ماهی‌ها فقط در آب صحبت می‌کنند، نه در هوا، زیرا هوا آتشین است و نمی‌تواند رطوبت و خنکی آب را تحمل کند.

هوش مصنوعی: به دریا نگاه کن، که نان و روزی آن ماهی از عمق آب تأمین می‌شود. پس می‌توان گفت که در عشق، تو از آن ماهی کمتر هستی.

هوش مصنوعی: من توری انداختم تا ماهی‌ای را شکار کنم، در زمانی که جانم عزیزتر از جان سلیمان است.

هوش مصنوعی: این چه دلیلی است که ناگفته می‌مانی؟ زود بگو که این دریا از چه کسی است. از هیچ‌کس در پی رسیدن به بزرگی نترس.

هوش مصنوعی: به طور واضح و بدون پرده‌پوشی بگو تا کسی از احساس تو نسبت به شمس تبریزی، که مظهر حقیقت و دین است، مطلع نشود.