هوش مصنوعی: ای کاش که تو یک بار خودت را بشناسی و از زیبایی‌هایت علامتی ارائه دهی.

هوش مصنوعی: تو در این دنیا و در میان مخلوقات مانند اسب جانوران خواب نیستی و خود را به لذت و خوشی در خانه نیکوکاران می‌کشی.

هوش مصنوعی: به دور خود می‌چرخید و خود را پنهان می‌کردید، در حالی که گنجی مخفی زیر پاهایتان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: اگر تو تنها جسمی باشی و از روح بی‌خبر، هرگز نمی‌توانی درک کنی که اگر روحانی وجود داشته باشد، در جان تو قرار دارد. به عبارتی دیگر، تنها وجود جسمی کافی نیست، بلکه برای درک عمق وجود باید به روح و جان توجه کرد.

هوش مصنوعی: تو همچون دیگران با خوب و بد زندگی کردی و با هر کسی سر و کار داشتی، اگر واقعاً همانند آن‌ها هستی.

هوش مصنوعی: اگر تو ذوقی داشتی و کمی شرم و حیا می‌کردی، مثل یک قاصدک، روح و شوقی در وجودت می‌جوشید.

هوش مصنوعی: اگر از این التهاب و تلاطم خاموش شوی و آرام بگیری، مانند کسانی خواهی شد که به آسمان و آرامش دست یافته‌اند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که اگر من در این دنیا و در زندگی‌ام از بین بروم و ناپدید شوم، تصور تو همچنان برای من زندگی و وجودی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: ناگفته نماند که دیگر زبان تو به مانند عقلت، در بند و محدود شده است. اگر نه، عقل کلی خود، به یک گفتار بزرگتر و وسیع‌تر تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: بس کن که علم، خود را پنهان کرده و در حقیقت دانش، همان علم است. آیا فهمیدی که کسی که می‌تواند پادشاهی را به درستی تفسیر کند، کیست؟