هوش مصنوعی: اگر من از دست بازی‌های دنیا رنج و غم می‌برم، مایه‌اش این است که باهوش و دانا نیستم و به راحتی فریب می‌خورم.

هوش مصنوعی: اگر عشق مثل خورشید نمی‌تابید، ما نیز مانند سیاره زحل در فراز و نشیب‌های زندگی هستیم؛ گاهی در اوج خوشبختی و گاهی در افسردگی و ناامیدی.

هوش مصنوعی: اگر بوی عشق مصر را حس نکنی، مانند کسانی خواهی بود که در بیابان سرگردانند و در دام حرص گرفتار غول‌هایی می‌شوند.

هوش مصنوعی: اگر آفتاب جان‌ها در خانه بماند، در این صورت مشکلات و موانع برای ورود و خروج از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: اگر در باغ جان من گلی وجود نداشت، آیا می‌توانستم به آزمون نوازش و عطوفت خود شبیه نسیم صبحگاه از باغ وفا، پیامی بفرستم؟

هوش مصنوعی: اگر عشق بخواهد که با نواهای موسیقی و ساز همراه باشد، من مانند نی و چنگی که در غزل می‌نوازد، چگونه می‌توانم بی‌نوا و خاموش بمانم؟

هوش مصنوعی: اگر تو دارویی برای من نیاوردی که مرا همچون لب شیشه‌ای و جامی پر از شهد فربه کند، پس من در این بزم، بی‌رمق می‌مانم.

هوش مصنوعی: اگر سایه‌ی چمن وجود نداشت و نور او نیز نمی‌بود، من مانند درختی می‌شدم که شانس و بختی ندارد و بی‌ریشه است.

هوش مصنوعی: اگر امانت خداوند بر زمین من نمی‌افتاد، من هم مثل خاک هستی ستمگر و نادان می‌بودم.

هوش مصنوعی: اگر راهی به بهشت نداری، چرا در قبر خود را خوشحال و با نفسانیت نشان می‌دهی؟

هوش مصنوعی: اگر راهی برای تو وجود نداشته باشد، چگونه می‌توانی به سمت راست بروی در حالی که از شمال آمده‌ای؟ چطور می‌توانی همچون چمن در برابر جنوب و وسعت آن قرار بگیری؟

هوش مصنوعی: اگر لطف و بخشش خداوند نبود، من چگونه می‌توانستم شکوفا شوم و به موجودی با ارزش تبدیل شوم؟

هوش مصنوعی: بس کن از خورشید، بشنو آغاز داستان‌ها. اگر آن آغاز نبود، من نیز در زوال و خاموشی فرو می‌رفتم.