در این غزل باز فرهنگ جلال دین بیان می‌‌گردد فرهنگ یک و انسان یگانه، همان گونه که هست یک است و یگانه و آنچه می‌‌آفریند هم یک است و یگانه و یگانه‌ها زمان و مکان ندارند زیرا خود هر زمان روی و گونه‌ای دیگر دارند و شمس به خوبی‌ با این فرهنگ آشنا بود و تعجبی نمی کرد زیرا خود یگانه بود و جلال دین را نیز یگانه کرد و اگر این سخن به گوش جان ما برسد ما را هم به شاهی‌ و یگانگی مان می‌‌رساند که یکی‌ دیدنی نیست بلکه شنیدنی و شدنی است
کز‌ چشم خویش هم نهان است آن یکی‌