هوش مصنوعی: ای ساقی که شراب قرمز را آماده کردی، و ای مطرب که آن غزل زیبا را به خوبی اجرا کردی.

هوش مصنوعی: ای محبوبی که به خاطر تو، ساقی و نوازنده همگی ناپدید شده‌اند، چرا که تو پوشش خود را از چهره‌ات کنار زده‌ای.

هوش مصنوعی: ای ولی نعمت مجلس، که به عشق شناخته می‌شوی، این چه آشوبی است که دوباره آغاز کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای دلبر پادشاهان، که تو مایه آرامش هر اندوهی هستی، چرا این‌قدر غمگین به نظر می‌رسی و سر به زیر گرفته‌ای؟

هوش مصنوعی: این جاندار بسیار حساس و این دنیا بسیار ظریف است و تو هر دو را از میان پرده‌ها عریان کرده‌ای.

هوش مصنوعی: عاشق را از زندگی و هستی‌اش گرفته‌ای و واقعاً به طرز ظریفی او را شکار کرده‌ای.

هوش مصنوعی: ای آن کس که در دام افتاده‌ای، تو صاحب سلطنتی به وسعت هزار خسرو و سنجر شده‌ای.

هوش مصنوعی: شما در حالی که به اعتقاد ندارید، ذات ایمان را از خود دور کرده‌اید و در عین حال از نعمت‌های بهشت و زیبایی‌های آن بهره‌مند شده‌اید.

هوش مصنوعی: ای عارف که از حقیقت معنوی آگاهی، تو ساده‌دل هستی که ظاهری مانند درویش‌ها پیدا کرده‌ای.

هوش مصنوعی: در دل ناملایمات و مشکلات زیادی هستی، اما در عین حال در آتش زحمت و تلاش زندگی می‌کنی و به خاطر وجود خودت برای حفاظت از خودت می‌جنگی.

هوش مصنوعی: ای گل، تو که از شدت عشق لباس‌هایت را پاره کردی، اکنون در خانه‌ای آرام و شیرین نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: ای باد، از خودپسندی دوری کن، چون بوی مشک را از دو زلف معطر او گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: ای کسی که با ناز و عطر خود دل‌ها را می‌ربایی، مانند شرابی که مستم کرده است، یک لحظه زبانت را به سکوت واگذار، زیرا تو پیاله‌ای در دست داری که می‌توانی من را به کام عشق بکشانی.

هوش مصنوعی: به خاطر نثار و فخر شهر تبریز، ای شمس‌الدین، تو چهره‌ای داری که مثل سکه‌ای زرد و درخشان است.