هوش مصنوعی: هر چند که تو به موقع نمی‌آیی، اما در هر حال تو من را می‌غلتی و به یاد خود می‌آوری. ای آقایی که در خانه‌ات بمان، چرا که وقت ملاقات من است و من در انتظار تو هستم.

هوش مصنوعی: تو تنها برگی هستی که قفس به تو تعلق دارد و هیچ آرزویی جز ما نداری. چون کسی را جز من نداری، از دوتایی بودن خودت بگذر و برخیز.

هوش مصنوعی: عشق جان را به سوی خود می‌کشاند و دل را به وفای ما وا می‌دارد، نه آنکه بر روی تو در ما تأثیر بگذارد تا از خویشتن خود بیرون بیاییم.

هوش مصنوعی: ترک کن چیزهای خشک و تر را و به خانه برگرد که زودتر از همه وفادارترها برمی‌گردی. آخر چه فایده دارد بی‌وفایی؟

هوش مصنوعی: لطف و محبت تو به دیگران نخواهد رسید و هیچ‌کس نمی‌داند که تو چقدر با ارزش هستی. عشق تو ما را به خود جلب کرده است، چرا که تو فقط برای ما هستی.

هوش مصنوعی: اگر چشمان او از عشق و روشنی ما بیدار شود، پاسخ او این خواهد بود، ای جان مرتضایی.

هوش مصنوعی: اگر شاه شمس تبریز در عشقش مخفی شود، تو باید برای عشق او جان بکشی تا جانی باقیمانده از خودت داشته باشی.