هوش مصنوعی: من از تو دلخورم، ای محبوب، چرا این‌قدر ضعیف و رنجور شده‌ام؟ آیا نمی‌توانی حال مرا ببینی؟

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توان انکار کرد که تو من را در حالتی می‌بینی که به شدت در حال زردی و زوال هستم. حالا خودت تصور کن که در چنین وضعیتی چطور باید آخرین لحظات زندگی‌ام را بگذرانم، در حالی که تو هم به نوعی با من مرتبطی.

هوش مصنوعی: ای آقا، جانم فدای تو، پس چرا به من توجه نمی‌کنی؟ ای عزیزم، چرا دردم را نمی‌شنوی؟

هوش مصنوعی: امروز بعد از مدت‌ها صبر و تحمل، خودم را لوس و ناز نمودم و با کسی که ذاتاً ناز دارد، رفتار کردم.

هوش مصنوعی: امشب که ماه می‌تابد، جان داوود به سوی ما خواهد آمد. ای رنج و درد، مانند موم نرم شو، اگرچه به ظاهر سخت و محکم هستی.

هوش مصنوعی: در شب، بنده با خیال آسوده و بدون ترس از بی‌خبری، شب را می‌پرسد و در این حالت شب هم به نوعی مست و سرمست می‌شود، بدون اینکه نیاز به دلخوشی یا تکیه‌گاهی داشته باشد.

هوش مصنوعی: ای ناله، چرا به جای بنده‌ی کمینه، بیشتر از باران ناله می‌کنی؟