هوش مصنوعی: ای آن کس که همه موجودات به تو وابسته‌اند، حالا با دیدن نشانه‌ای از زخم تو، متوجه می‌شوی که همه چیز در جهان از تو نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: بزن زخم دیگری به من؛ دیگر از تو دارویی نمی‌خواهم. حتی اگر یک جهان هم باقی نماند، برای من مهم نیست چون تو به اندازه صد جهان برایم ارزش داری.

هوش مصنوعی: اگر بگویم که تو حقیقتی مانند جان من هستی، چرا در اینجا حاضر نمی‌شوی؟ چرا نمی‌کوشی تا به من نزدیک‌تر شوی، در حالی که تو روح روح منی؟

هوش مصنوعی: ما مانند درختانی هستیم که تحت تأثیر دست صنع تو قرار دارند. درختان به وسیله‌ی باد می‌پیچند و حرکت می‌کنند، هرچند که این حرکت ممکن است در نظر نیاید.

هوش مصنوعی: از آن باد سبز به زندگی و طراوت می‌رسیم و از آن باد زرد به زوال و پژمردگی دچار می‌شویم. اگر برگی را از درخت بیفکنیم، چه می‌توانیم از میوه برداشت کنیم؟

هوش مصنوعی: در تصویر باغ، در واقع میوه‌ها در پیش‌اند. تو در نهایت، اولین گوهر را به مقصد می‌رسانی.

هوش مصنوعی: می‌خواهم از تو صحبت کنم و از دیگران فاصله بگیرم، تو پنهان می‌شویی و ما را در یک صف قرار می‌دهی.