هوش مصنوعی: من از خاک تو به وجود آمده‌ام تا بر من زیور و زیبایی بارانی. همان‌طور که موی من از توست، من نیز به تو وابسته‌ام تا تو گرمابخش زندگی‌ام باشی.

هوش مصنوعی: به خاطر تو از خودم فاصله گرفتم تا تو به من نزدیک‌تر شوی. وقتی به تو فکر می‌کنم، فکر می‌کنم که چطور می‌توانم تو را در دل خود جای دهم.

هوش مصنوعی: از آن روزی که عاشق شدم، به شدت در غم و اندوهی بی‌پایان غرق شدم، تا اینکه تو مانند ماه از سمت مشرق دل مرا روشن کردی.

هوش مصنوعی: از آن عواطف و احساسات ناراحت‌کننده به شدت متاثر شدم، مانند ابری که در بهار می‌بارد. تا اینکه بهار زیبایی تو دوباره بر سر من ببارد و زندگی‌ام را شاداب کند.

هوش مصنوعی: من بار سنگین امانت را بر دوش خود نمی‌پذیرم، زیرا به اعتمادی که از لطف تو به من رسیده، به یاری تو تکیه کرده‌ام.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، به راستی که هر لحظه بر دل‌ها و سینه‌های ما، به خاطر پرستندگان بت، تصویری تازه نقش می‌بندی.

هوش مصنوعی: به یک چهره‌ای اشاره کن که آن‌قدر بزرگ و خاص باشد که هیچ چیزی نتواند در آن جا بگیرد؛ به طوری که بت‌پرستان و بت‌سازان هم بتوانند نجات پیدا کنند.