هوش مصنوعی: ای چهره‌ات مانند صد ماه و مهتاب است، پس نگو که شب شده و وقت خواب است، با عجله بیا!

هوش مصنوعی: من در سایهٔ تو ای کعبهٔ دل در هر مسجدی احساس نور و روشنایی می‌کنم، گویی محراب آنجا از تابش خورشید پر شده است.

هوش مصنوعی: من اشتباه گفتم که در مسجد ما، خورشید در بیرون در است.

هوش مصنوعی: ما از این هفت آسیاب، نانی نمی‌خواهیم و از آن نخواهیم نوشید، آب ما از این چشمه‌های سبز است.

هوش مصنوعی: علت و منبع همه چیزها در جهان تنها اوست، پس چه اهمیتی دارد که علت‌های ظاهری و ناپایدار را به رخ بکشیم؟

هوش مصنوعی: در حالت مستی و شور ، در هزاران مشکلات و موانع گرفتار شدیم و عشق او ما را به سوی خود می‌کشد، مانند قلابی که ما را به دام می‌اندازد.

هوش مصنوعی: مجلس تو با وجودت جانی دوباره می‌گیرد و حال و هوایی تازه می‌شود. تو نور چشم و روشنی‌بخش روح دوستان هستی.

هوش مصنوعی: به خاطر دیدن آن سرو خوش‌بر و برگ، دل باغ ما شاد می‌شود و بخندد. همچنین، به خاطر زیبایی‌هایش، احساس شور و شعف در خون ما به‌جوش می‌آید.

هوش مصنوعی: درهای پیروزی و دستاوردها بر روی تو باز است و تو کلید این درها را در دست داری، چه اینکه حقیقت و علم به تو این امکان را می‌دهد تا به هر در که می‌خواهی وارد شوی.

هوش مصنوعی: از عشق تو آتش‌هایی به پا شده که زمین و آسمان را به تلاطم و لرزش درآورده است، مانند جیوه‌ای که همواره در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: نوشیدن شراب برای سرمست‌ها به گونه‌ای است که گویا به خاطر آن، مردم به دنبال او می‌روند و او را با ضربه‌های ساز می‌رانند.

هوش مصنوعی: ای دل، اگر دیدی که آن خوبی و زیبایی در نام‌ها و عناوین نمی‌گنجد، سکوت کن و این موضوع را پایان بده.