هوش مصنوعی: گرما را از هیچ جایی جز سوز و گداز درونت دنبال نکن، زیرا دل کسی به روشنایی نمی‌رسد مگر اینکه از آتش درون خود روشن شود.

هوش مصنوعی: بیمار باید دچار درد و رنج شود تا کسی از عالم غیب به او کمک کند و در دلش را باز کند و بگوید: «از لطف و محبت من، حال تو چطور است؟»

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت‌های خاصی اشاره دارد که در طبیعت و در چهره محبوب وجود دارد. نافه‌های آهو به شکل نمادین به زیبایی‌های طبیعی اشاره دارند و زلف یار نیز نمادی از جذابیت و طراوت است. شاعر در اینجا به ارزش و اهمیت این زیبایی‌ها و کمال آنها توجه می‌کند و اعتقاد دارد که این زیبایی‌ها از کم و کاست خاصی برخوردار نیستند و هیچ چیز دیگری نمی‌تواند به آن‌ها بیافزاید. در واقع، این ابیات تأکید دارند بر این که زیبایی‌های طبیعی و انسانی در نوع خود کامل و بی‌نیاز از هرگونه فزونی و افزودن هستند.

هوش مصنوعی: تا زمانی که انسان نمرده است، جانش به سلطنت نمی‌رسد و عشق زیبا را فقط فرد مقتول می‌تواند بپذیرد.

هوش مصنوعی: عشق او به من می‌گوید که یا من به طرف تو بیایم یا تو از جایت تکان نخور. تا زمانی که تو در حال حرکت و تغییر باشی، من نیز در تحرک خواهم بود.

هوش مصنوعی: وقتی که دل دچار زخم و درد می‌شود، جان به عمق آن پی می‌برد و در آن لحظه نه هیچ عیبی در نفس وجود دارد و نه تردیدی در عشق.

هوش مصنوعی: وقتی غم بر تو فشار می‌آورد و تو را به زحمت می‌اندازد، در نهایت این فشار ممکن است باعث شود که از خودت بگذری و در نهایت، نوری از آسمان بر تو بتابد.

هوش مصنوعی: هر لحظه که با وجود درد و رنج نشسته‌ای، دوست را در کنار خود مشاهده کن. حالا چرا این‌قدر ناراحت و بی‌چاره‌ای که در پی یک جادو و فریب هستی؟

هوش مصنوعی: تبریز باعث جان‌افزایی تو شد، چون شمس حقیقت را نمایاند. از او همیشه شاد و خوشحال بودی، اکنون هم چنین هستی.