هوش مصنوعی: ای گوهر الهی، تو همچون آینه‌ای هستی که معانی عمیق را منعکس می‌کند. هر لحظه از درخشش چهره‌ات، نعمتی به عرش آسمان می‌بخشد.

هوش مصنوعی: عرش (سقف آسمان) از خداوند می‌پرسد که این نور و درخشش از آن کیست. خداوند به آن می‌گوید که به خاطر غیرت و عظمت این درخشش نمی‌توانی آن را بشناسی و درک کنی.

هوش مصنوعی: به خاطر غیرت الهی، حتی در بالاترین مرتبه‌ها هم حیرت و شگفتی ایجاد می‌شود، چرا که پیام «تو مرا نخواهی دید» از همین غیرت نشأت گرفته است.

هوش مصنوعی: اگر از آن تابش نورانی به آسمان برسی، نور تو چنان درخشان خواهد بود که مانند صد ماه در آسمان جلوه‌گری خواهی کرد.

هوش مصنوعی: در زیبایی هر ماه، لطف و نعمت از ابتدا نمایان است؛ هر عاشقی که او را ببیند، به هدف‌های روحی وعاطفی خود می‌رسد.

هوش مصنوعی: در مسیر مسافران، رنج و جستجو وجود نداشت و ترسی از فنا و نابودی در این دنیای فانی احساس نمی‌شد.

هوش مصنوعی: یک بار که به درد من رسیدی، جانم احیا شد و دردم شکل گرفت. اکنون دوباره درد بکش تا جان من نمایان شود.

هوش مصنوعی: از زیبایی چهره‌ات به قدری نورانی است که مانند فضایی بی‌نهایت و بدون محدودیت می‌تواند همه جا را پر کند و درخشش تو او را به جایی بلامکان و بی‌نهایت می‌برد.

هوش مصنوعی: انگشتری که دارای سنگ لعل است را به بازار بیاور و به فروش برسان تا صدای نعره‌ها از سنگ‌های قیمتی بلند شود.

هوش مصنوعی: تو یک جام از می به من دادی که با آن، دل و جانم را به تو سپردم. حالا به من جام دیگری از آن می بده تا مشکل و غم‌هایم را حل کنم، چرا که تو می‌دانی چطور باید این کار را انجام دهی.

هوش مصنوعی: یک روح بزرگ و روحانی به ما رسید که از شمس تبریز می‌آید، چرا که این روح دارد جلوه‌ای از دنیای پنهان و دل‌انگیز را نشان می‌دهد.