در بیت ۵ اشاره‌ای به آن می‌شود که مردم شهر ری خانه های خود را در زیر زمین می‌ساختند که احتمالا منظور شاعر از ری اینجا روستای تهران است که آن زمان یکی از روستاهای کوچکِ اطراف ری بوده است.

زکریای قزوینی، وضعیت خانه‌های مسکونی مردم تهران را در ۶۵۳ شمسی ( ۱۲۷۵ م) اینگونه آورده است:

روستایی است پرجمعیت و بزرگ، تابع مرکز ری است. باغ و باغاتش زیاد و میوه باغات تهران بین میوه‌ها ممتاز است و بویژه انارش بسیار مشهور است. خانه‌های مسکونی در ده تهران بیشتر خانه‌های زیرزمینی است و به لانه موش کور بسیار شبیه‌اند. هرگاه دشمنی از خارج هجوم آورد، تهرانی ها در این سوراخ موش‌های زیززمینی‌شان می‌خزند و از نظر ناپدید می‌شوند. دشمن روزی، دو روز، سه روز، چند روز که کسی را نمی‌بیند و لانه و سوراخ ها را نمی‌یابد، ناچار عقب می‌نشیند. اهل محل هرگاه دیدند که خطر رفع شده است، از لانه بیرون می‌آیند و آن هنگام است که شیطان از دست آنها نعوذبالله می‌گوید.

بهترین چیزی که از شمس بدست جلال‌دین آمده‌است همانا بیخودی است، سایه با بیخودی آفتاب میشود