بیت تصحیح شود:
کاروان از غیب می آید یقین/ لیک از زشتان نهان آید همی

این همه رمز است و مقصود این بود
کان جهان اندر جهان آید همی
لامکان در مکان می آید!

این شعر را مولانا از شعر معروف رودکی بر گرفته است :
بوی جوی مولیان آید همی یا د یار مهربان آید همی
ریگ آموی و درشتی های او زیر پایم پرنیان آید همی

همچو روغن در میان جان شیر
بزرگواران در معنای این مصرع من را یاری کنند

نیمه ی نخستِ بیت دوم:

گوهر درست است و نه جوهر

بنا به شوق عارفی که هم خود حلقه ای از زنجیر هست هم نگاه کننده زنجیر در کوی دوست و مست از جام الست هر لحظه میشود با آن خطها انگار جام می را پر میکند و به دنیا باز می را خالی میکند تا وجود خالی و خیالیمان را پر سازد و خلق زیر بنای خالقی از خالقی دیگر رو در رودکی درک کرده و سوزنده تر شده و شعری در زمان سروده  طبع و طبیعتی که مولوی داشته از همه شعارها گرفته و آمیخته شده تا به معانی دست رسی پیدا کرده و غرق معنی در مرکب روح مست شده و شروع کرده با مفاهیم و زنده شدن تا ابدیت.. رو شرحی دیگر بدهد برای عالم و عوالم دیگری که درآن زنده این جوهره و گوهر شدن را نیز دریابند

محمدامین جامعی فرد

در کلمات عجب رمز و رازی نهفته هست.

رمز همان عاشق و معشوق رو در قالب راز به ما میدهد.

و هر لحظه صور اسرافیل رو با اسرار جبرائیل به نمایش گذارده و حس عالمی نو رو به درون آدمی میدهد.عجب حال هوایی

لا مذهبا یه چیزی بگید آخر دیوانه شدیم.