هوش مصنوعی: ای زبانِ شیرین، کلام تلخی نیاور. به نیکی و بزرگواری خود بپرداز، تو که در مقام و مرتبه بالا قرار داری.

هوش مصنوعی: هر چه بگویی، چه تلخ و چه شیرین، خوب است. آنچه در دیده و دل وجود دارد، جان انسان را زنده می‌کند و به زندگی اضافه می‌کند.

هوش مصنوعی: نه در بالا هستم و نه در پایین، و نه جانم در یک مسیر مشخص است. شش جهت را چگونه می‌توانم در دل خون تصفیه کنم؟

هوش مصنوعی: سر را پایین ببر که از روزی که تو را دیدم، دل و جانم شاد و مست شده و عقل و ذکاوتم دیوانه و سرگردان گشته‌اند.

هوش مصنوعی: هر کسی که فقط به زیبایی‌های ظاهری علاقه‌مند باشد، از عمق وجود و روح خود بی‌بهره است. برای چنین فردی، حتی شیرین‌ترین چیزها هم تلخ به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: ای کسی که خورشید به خاطر تو فروتن می‌شود، چه زمانی از دل خود بیرون می‌آیی و در میان مردم ظاهر می‌شوی؟

هوش مصنوعی: خورشیدی که از هر ذره‌ای نور می‌تابانی، کوه‌ها را به طوری نرم و ملایم می‌کوبی که به ذرات کوچکی تبدیل شوند.

هوش مصنوعی: چه زیباست و جالب است که از ابتدا به قدری قدرتمند هستی، در حالی که مخفی و ناشناخته‌ای. چه شگفت‌آور است که در این شلوغی و هیاهو، تو همچنان پنهان باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر در گفته‌هایم اشتباه کرده‌ام و سخنانم به هم ریخته و نامفهوم شده‌اند، آن‌ها را جدی نگیر. اما اگر تو این گفته‌ها را بگیری، برای من شانس و خوشبختی به ارمغان می‌آوری.

هوش مصنوعی: عشق تو در چهره‌ام نشسته است و اگر به یک لحظه زشتی بیفتم، دوباره با زیبایی‌ات من را می‌آرایی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شاید دیشب در خواب تو را دیدم و به همین دلیل امروز احساس می‌کنم که جایی در این دنیا ندارم.

هوش مصنوعی: ای دوستی که می‌خواهی به خواب بروی، بدان که این جا مکانی برای استراحت شتر نیست. همراهان تو جلوتر رفته‌اند، پس چه کسی را دنبال می‌کنی؟

هوش مصنوعی: سکوت کن؛ چرا که دل آتشین من به شدت می‌سوزد و این آتش از نفس من شعله‌ور است. حالا تو چه حرف‌هایی می‌زنی؟

هوش مصنوعی: زمانی که شمس تبریز در میان آسمان درخشان می‌درخشد، نور او به قدری تابناک است که باعث می‌شود دیگران نتوانند به درستی ببینند و از شدت نور نابینا می‌شوند.