هوش مصنوعی: اگر چاقویی را مانند خورشید تیز کنی و بر سر و موهای خود بزنی، با خنده‌ای که به چهره داری، به همه نشان می‌دهی که چقدر از این کار خوشحالی.

هوش مصنوعی: تو لباسی کهنه و ژنده به تن کردی و لباس زیبا و سلطنتی را از خود دور ساختی، و این کار تو دل ما را پاره‌پاره می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کس که از این سرشت و زندگی رهایی یابد، اگر تو بتوانی تنها یک تار موی او را به این بنده بپیچی، او نیز به تو وابسته خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای ساقی، عقل و شرم و ادب کجا رفته‌اند وقتی که تو با آن شراب لعل، مردم را شرمنده می‌کنی؟

هوش مصنوعی: ماه با زیبایی و شکوهی به حدی بزرگ و سرشار می‌شود که دیگر جایی در فلک ندارد، اگر تو نیز با چهره‌ات که نورانی و درخشان است به مهربانی و دلربایی توجهی کنی.

هوش مصنوعی: ماه به زهره می‌گوید اگر تو هم مستی و سرخوشی را تجربه کنی، مانند من که به خاطر عشق و زیبایی مست شده‌ام، می‌توانی تأثیر عمیقی بر اطرافیانت بگذاری.

هوش مصنوعی: ماه تا ماهی از این ساقی جان سرمستند، یعنی در این بزم و جشن، ماه و ماهیان در شادی و سرمستی غرق هستند. حالا، تو چرا به فکر آینده‌ای هستی و از آن صحبت می‌کنی؟ وقتی که در حال حاضر می‌توانی از لذت و زیبایی این لحظه، بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: امروز روزی شاد و مبارک است، به‌ویژه که تو به آن چهره زیبا نگاه می‌کنی.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که اگر کسی سعی کند تا تغییراتی در وضعیت یا شرایطی بدهد که از آن راضی نیست، باید بداند که تنها تلاش او تأثیری نخواهد داشت. برای جلوگیر از غم و اندوه، بهتر است به وضعیت موجود قبول و پذیرا باشد و از تلاش های بیهوده پرهیز کند.

هوش مصنوعی: وقت آن رسیده که با شجاعت و آزادگی قدم پیش بگذاری و به سوی آن سرزمین پایدار و خوشبختی بروی.

هوش مصنوعی: مانند منصور، این کلمات را بر دار کن و بر این پنبه و پاغنده مانند زنان ضربه بزن.