هوش مصنوعی: دل من در غم تو، به گونه‌ایست که مانند نقره‌ای در آتشکده می‌سوزد و داغ دارد.

هوش مصنوعی: من با امید و لطف و رحمت تو، که بخشایشگر هستی، از دور به سر آمده‌ام و به دانش و آگاهی رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: در اینجا به این اشاره شده که در مسیر عشق، انسان به خاطر خیالات و رفتارهای نابهنجار خود دچار خستگی و دل‌باختگی می‌شود، و این احساسات او را از درک و دانش فاصله می‌اندازد.

هوش مصنوعی: این زندگی چه ضرری دارد اگر من خوبی تو را دوست داشته باشم و با این احساس، شناخت و آگاهی‌ام بیشتر شود.

هوش مصنوعی: با این حال و هوای دیوانگی که تو به وجود آورده‌ای، چه کسی می‌تواند به قواعد و اصول علم و دانش وفادار بماند؟

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند انصاف و جوانمردی تو را بپذیرد، در حالی که دانشمندی به خاطر غم و اندوه بی‌جهت کشته شود؟

هوش مصنوعی: آیا خورشید حقیقت اجازه می‌دهد که دانشمندی که سرد و بی‌روح است، از نور و گرمای او بهره‌ای ببرد؟

هوش مصنوعی: معشوق به قدری محبت و ناز و نوازش دارد که دل را به سمت خود می‌کشاند و باعث می‌شود تا انسان از آموخته‌های علمی خود بهره‌برداری کند و به درک عمیق‌تری از عشق برسد.

هوش مصنوعی: دوران تلخ و سختی که به دلیل عوامل مختلف بر انسان حاکم است، با دلسوزی و محبت فردی آگاه و دانا روشنایی می‌گیرد و بهبود می‌یابد.

هوش مصنوعی: خیلی چیزها برای گفتن دارد، اما دل تو از ترس اندوه و غم ساکت مانده است در این معبد علم و دانش.