از غزل  های دلانه که جلال دّین دل شناس به زیبایی با دل می گوید و از دل می گوید و به دل می گوید

ما دارنده دل هستیم اما دل را نمی شناسیم

سال ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد 

آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد 

این غزل به زیبایی از دل با ما میگوید، گویی کسی دارای باغی است اما خودش نمیداند

 و بسیار بیشتر، دارای یک رهایی و بزرگی و آسایش و آرامشی است ولی آن را گم کرده است

آتشی در دریایی که نه مرز و خاموشی دارد و نه خطر آتش سوزی و ویرانی، چه خوب است که ما در هر حالی هستیم از وجود دل بی خبر نباشیم 

چو فرشتگان گردون به تو تشنه‌اند و عاشق

رسدت ز نازنینی که سر بشر نداری...!

بدهد خدا به دریا خبری که رام او شو

بنهد خبر در آتش که در او اثر نداری