هوش مصنوعی: ای عشق تو، که دیدگان مردم را حیران کرده‌ای، و از لشکرهای عشقت هر طرف را ویران کرده‌ای.

هوش مصنوعی: ای صبحگاه خوشی که آفتاب وجود تو، دل‌های مردم را با روشنایی و صفای خود پر می‌کند.

هوش مصنوعی: هر لحظه جان‌ها به ما هشدار می‌دهند که ما در بند تو هستیم، ای که تمام وجودت عشق است و تو در نهایت قدرت و سلطنت.

هوش مصنوعی: هر لحظه جان‌ها چه چیزهایی را در چهره‌ات مشاهده می‌کنند و چه چیزی سبب می‌شود که آن‌ها همیشه به این صورت شاد و سرزنده باشند؟

هوش مصنوعی: چرا هر شب نگهبان عشق تو می‌شود و چرا هر روز دربانی برای دروازه تو دارند؟

هوش مصنوعی: این چه ظرفی است که تو بر جان‌ها گردانده‌ای؟ آیا این آب حیات است یا آتشی روحانی؟

هوش مصنوعی: این چه سخنی بود که تو با دل‌ها گفتی که دشمنان جان شدند؟ این چه چیزی به درد دادی که درد اکنون به درمانی می‌رسد؟

هوش مصنوعی: روستایی را نمی‌توان به درستی از عشق تو آگاه کرد، چرا که او هر لحظه از دنیای نادیده، پیغام و نشانه‌ای دریافت می‌کند.

هوش مصنوعی: ای شمس تبریزی، از این کاخ بلند سر خود را پایین بیاور تا بتوانی بقای چیزی را در دنیا که زودگذر و فانی است، ببینی.