هوش مصنوعی: ای کسی که جان‌ها به پای تو افتاده‌اند و به تو فکر می‌کنند، چرا فقط در درب خانه‌ام ایستاده‌ای؟ حالا زمان آن رسیده که به خانه خودت وارد شوی.

هوش مصنوعی: در این دنیا هیچ چیزی نمی‌تواند وجود را تحت تاثیر قرار دهد. وقتی تو خود را از آنچه که هستی دور می‌کنی و به گذشته برمی‌گردی، دنیا چگونه خواهد بود؟

هوش مصنوعی: در هر دو دنیا، اصل و قاعده بر اساس تلخی و آسیب است، اما لذت و شادی تو فراتر از این دو جهان وجود دارد و به گونه‌ای است که از بی‌درد و بی‌نیش آمده‌ای.

هوش مصنوعی: خودت نسبت به زیبایی‌ها و لذت‌ها احساس خاصی داری، اما دیگران هم به چیزهای تازه و قدیمی توجه دارند. وقتی که به جمع ما می‌آیی، هم خودی و هم بیگانه درک خاصی از زیبایی‌ها دارند.

هوش مصنوعی: ای نور مطلق، تو برای دل و جان قلندر به مانند مرهم و زخم می‌باشی. فقر و تهیدستی در وجود او آشکار است و تو به او آرامش و درمان می‌بخشی.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به عظمت و ارزشمندی وجود کسی اشاره می‌کند که به مقام و منزلتی بالاتر از تمامی ملت‌ها و قوم‌ها می‌رسد. او می‌گوید که همه اقوام و ملل آماده فدای او و خدمت به او هستند، چرا که او همان‌طور که در مقام شاهنشاهی است، ویژگی‌ها و صفات بارز دیگری نیز دارد که او را از دیگران متمایز می‌کند.

هوش مصنوعی: ای کسی که در سفره آسمان با ماه همدوش و هم‌نوشی، تو ماه را به لقمه‌ای تبدیل کردی و با تابش نور خورشید به آن جلوه‌ای دیگر بخشیدی.

هوش مصنوعی: عقل و درک انسانی نمی‌تواند به خوبی زیبایی مهتاب را درک کند، اما خورشید خود می‌داند که از همه چیز بزرگ‌تر و قوی‌تر است و درخشش‌اش از همه چیز بیشتر است.

هوش مصنوعی: عشق شمس الدین تبریزی که بزرگترین و مهم‌ترین لحظه زندگی است، چگونه می‌تواند کسی را قربانی کند در حالی که تو مانند میشی لاغر و ضعیف به او نزدیک شده‌ای؟