هوش مصنوعی: ای کسی که ملامت می‌کنی، اگر عاشق را بی‌ارزش و سبک می‌دانی، باید بدانی که خود را به آن عشق سپرده‌ای و از جهانی که آنها در آن هستند، غافل هستی.

هوش مصنوعی: گاهی به طور غیر مستقیم و با اشاره صحبت می‌کند و گاهی به صورت واضح و روشن. همانند دانه‌ای که در زمین شن می‌کاریم، تو هم باید خودت را بگسترانی.

هوش مصنوعی: ای زمین، چرا از انبار تخم‌هات شرمنده‌ای؟ وقتی که تو تخم‌ها را بی‌مقدار می‌دانی و به عدم و نبودن شبیه می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای زمین، تو که می‌توانی دانه را در خود بپروری، در نهایت میوه‌ای زیبا به بار می‌آوری که از نتیجه‌اش خوشه سنبله‌ای به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: هر جزئی باید به اصل خود متصل باشد، پس چرا تو از مسیر خود خارج شدی و با نصیحت و درگیری رابطه برقرار کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: عشق و احساسات عمیق نمی‌توانند با نصیحت یا درس‌های عقلانی سرد شوند؛ حتی اگر با دعوا و آشتی هم همراه باشند، آتش عشق همچنان فروزان و سوزان باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: هرچند که ماهتاب زیبایی و روشنایی خاصی دارد، اما تو باید در تبریز بمانی و از نور خورشید دین بهره‌مند شوی، چرا که تو از نوع خاصی هستی که به لذت‌ها و نعمت‌ها علاقه‌مند است.