هوش مصنوعی: هر گاه دلی به سمت گلزار محبوب رو کند، در دل هر خار غم هم به نوعی زیبایی و شگفتی می‌شود که به رشد و دل‌انگیزی جان می‌افزاید.

هوش مصنوعی: اگر غیرت تو برانگیخته نمی‌شد، هیچگاه نمی‌توانستی چهره‌ی جانش را که همچون آتش در رنگ است، به نمایش بگذاری.

هوش مصنوعی: اگر نگهبان نور درخشان ماه نبود، این زمین خاکی همانند آسمان می‌نمود.

هوش مصنوعی: اگر در مسیر محبوب جان و دل را به خطر بیندازی، با تمام وجود و به‌جزئیات، باید قدم برداری و به او نزدیک شوی.

هوش مصنوعی: چشم‌های ناآشنا عشق را می‌دیدند، در حالی که تو خود را مانند طنابی برای چادرهای دیگران دریا کرده بودی.

هوش مصنوعی: اگر اشک عاشقان به خاطر تو نبود، هر قطره آب چشمی تصویری از آن مینا را به نمایش می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگر در روز و شب آتش عشق مرا می‌دیدی، همیشه گرم و شاداب می‌بودید. روزها دیروز به من تعلق داشتند و فردا برای توست.

هوش مصنوعی: اگر خاک شوی، معشوق ما تو را خواهد خواست وگرنه در جای دیگر، محبت هر عاشق را فراتر از آسمان و گنبد آبی نمی‌تواند یافت.

هوش مصنوعی: حسن شمس الدین تبریزی چهره‌اش را از پشت نقاب بیرون آورده و اگر این کار را نمی‌کرد، در برابر او، هنوز هم خدمتکار و خموش باقی می‌ماندیم.