تفسیر بیت ۱:

مادامیکه از خود نگذری به معبود نخواهی رسید. مولانا در این بیت همین نکته را گوشزد می‌کند. 

مرغ دل انسان فقط در فضای عدم و فنا در ذات حق می‌تواند به پروار درآید. و شمع وجود هر موجودی در درگاه بی وجودی و با اذن او قابلیت تابش و اظهار وجود دارد. که در غیر اینصورت تصورات ذهنی و اوهام محض است. 

وهم و خیال همه بیخودی از بیخود بودن است این بیخودی.

رویت ببینم کیستی از خودی یا ناخودی یا بیخودی ای بیخودی

                                        سوته دلان 

بیخودی را نمیتوان تعریف کرد لیکن میشود تجربه کرد

هستی از جنس بیخودی است و آفرینش از بیخودی می آید هنر نیز از بیخودی است و از همه مهم تر سخن است که از بیخودی میزاید 

بیخودی همان زمان است که علم میخواهد آنرا اندازه گیری کند و از آن سود ببرد بدون آنکه آنرا بشناسد

زیباست 

گر تو خواهی شمس تبریزی شود مهمان تو

خانه خالی کن ز خود ای کدخدای بیخودی