هوش مصنوعی: وقتی آن شمع روشن و شاداب می‌شود، پروانه‌های عاشق به رقص و شادی درمی‌آیند.

هوش مصنوعی: زمانی که جان به انسان برسد، بدن نمی‌تواند حرکتی داشته باشد. جان از زیر خاک برخاست و به زندگی بازمی‌گردد.

هوش مصنوعی: زمانی که صدای سماع در دل کوهستان طنین‌انداز می‌شود، تو نیز همچون آن صدا، سنگین و محکم‌تر از همیشه، باید به آن واکنش نشان دهی.

هوش مصنوعی: این باد بهاری، درختان را به رقص درمی‌آورد و صدایی به آن‌ها می‌دهد.

هوش مصنوعی: در ذره‌ای کوچک، چطور ممکن است که خورشید در آسمان به رقص بپردازد؟

هوش مصنوعی: آتش و دودی که از شعله جان‌افزای محبت برمی‌خیزد، امانت را به طوری در هم پیچیده است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف زیبایی و جذابیت یک دختر اشاره دارد که مانند ماهی است و روحی بدون جسم دارد. او به خاطر زیبایی‌اش می‌تواند شادی و سعادتی را به دیگران هدیه دهد و به طور کلی، تمام وجودش پر از لطافت و ظرافت است.

هوش مصنوعی: ما گاهی در زندگی لحظات کوتاه و سریع داریم و گاهی لحظات طولانی و تأمل‌برانگیز، مثل سایه که در کنار چهره‌ام به همراهی می‌آید.

هوش مصنوعی: ما در کنار دوست، تحت تأثیر عشق و شوق، به حالتی سرخوش و بی‌خبر از دنیا درآمدیم و مانند نی، که در صدایش ناله‌ای از عشق و احساس وجود دارد، در دل و جان خود بی‌تاب و ناله‌کنان هستیم.

هوش مصنوعی: ما مانند کاه‌هایی هستیم که بر روی باد سوار می‌شویم و در فضا پرواز می‌کنیم؛ حالتی مانند کهربا داریم.

هوش مصنوعی: ما مانند پشه‌ای هستیم که از خون خود بی‌خبر و مست است و از دیگ جگر دل هیچ نگرانی نداریم.

هوش مصنوعی: در جایی خلوت و آرام، صدای خوش و شوق و شادی به گوش می‌رسد، در حالی که در میان جمعی پر سر و صدا، هم همهمه و شوق دیگری به وضوح حس می‌شود.

هوش مصنوعی: در وجود من، ویژگی‌های خدایی نهفته است و من به عنوان بنده، به حضور او نزدیکم.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که شمس تبریزی، که مقام و عظمت خاصی دارد، بدون هیچ گونه خودبزرگ‌بینی و تکبر، اراده و قدرت الهی را در وجود خود دارد. او به معنای واقعی، کبریا و بزرگی را فراتر از خود تجربه می‌کند.