هوش مصنوعی: آیا تو دلی را به زیبایی یوسف‌ها دارید یا آیا تو همچون ماهی هستی که بر آسمان حسادت می‌برند؟

هوش مصنوعی: تو به قدری عزیز و لطیفی که در این دنیا و آن دنیا همچنان برایم غریب و ناشناخته‌ای.

هوش مصنوعی: روح‌هایی که در روز تو را دیده‌اند، حالا به خاطر امید به تو، شب‌های سخت و سنگینی را تجربه می‌کنند.

هوش مصنوعی: از شب رفتن و چابکی چه سودی حاصل می‌شود، وقتی که خداوند مانند ذوالعرش، مراقب و نگهبان است؟

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که از زمان عیسی (ع)، برای زندگی جدید خود مرده‌ام و آب حیات مرا به کام مرگ کشیده است.

هوش مصنوعی: اگر مرگ من به گونه‌ای باشد که در آن زنده شوم و تو را ببینم، ای بهترین و برترین در زمانه.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر دوری‌ات به شدت آزرده و پر از غم شده است، اما از آن غم و درد، زیبایی‌هایی برای جان‌ها به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: از عشق تو، دلم به شدت می‌تپد و احساسات تلخ و عمیق را درونم به وجود می‌آورد؛ مانند طشت‌های زیبایی که از درد و رنج ناشی از عشق تو سر برمی‌زند.

هوش مصنوعی: شمس الدین تبریز موجودی است که در هیچ‌کجا و هیچ زمانی نظیری ندارد.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس در این دو جهان نتوانسته هدیه‌ای مانند او به دنیا بیاورد.

هوش مصنوعی: هزاران جان فدای او باشد تا این‌که جان‌ها جاودان و ماندگار شوند.

هوش مصنوعی: ای کاش کلمات تازه و نوآورانه‌ای وجود داشتند که معانی عمیق و کامل را منتقل کنند، چرا که این واژه‌های فعلی نمی‌توانند به خوبی معناها را بیان کنند.