هوش مصنوعی: ای جانا، وقتی که به وصال محبوب نمی‌توانی دست پیدا کنی، پس در چه کاری به دنبال او می‌گردی و با دست خود چه چیزی از او می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: همه تلاش‌هایم برای گریه و زاری در پیش او ارزش ندارد و حتی به چشم او نمی‌آید.

هوش مصنوعی: اگر سنگ تو را ببیند، برایت اشک می‌ریزد که تو از وصالی که داشته‌ای، دیگر خالی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: به خاطر وصل و نزدیکی‌اش، کسانی که در خوشی و شادی زندگی می‌کنند، به خود می‌بالیدند، اما اکنون که از او دوری می‌کنی، حتی زمین و خاک هم چیزی از تو ندارد.

هوش مصنوعی: در زمان وصال و دیدار محبوب، به گونه‌ای مغرور و سرکش شده بودی که انگار از خود بی‌خود شده‌ای.

هوش مصنوعی: از آن می‌هایی که از محبت او به دست آمده بودی مست و شاداب بودی؛ چرا که حالا دیگر خبری از حال و هوای خماری و دوری از او نیست.

هوش مصنوعی: اما پرنده خوشبختی خبر آورد که از آن خوش‌شانسی، بهار در راه است.

هوش مصنوعی: این وصل و پیوند ناشی از محبت و بردباری اوست و نه بر اساس عقل، فرهنگ یا تدبیر.

هوش مصنوعی: لطف او همچون ماهی بود که بر پیر هندوی درخشید و زیبایی و جوانی او را تحت تاثیر قرار داد.

هوش مصنوعی: ای جانا، تو از زیبایی و لطف او چنین چیزهایی دیده‌ای که به خاطر او بی‌قرار و بی‌تاب شده‌ای.

هوش مصنوعی: داشتن صد ملک و ثروت چه فایده‌ای دارد وقتی تو که روح و جان منی در حال فراری هستی؟

هوش مصنوعی: ای دل، بدان که خداوند از تو دور است و بی‌او، زندگی بی‌معنا و بی‌هدفی شده است.

هوش مصنوعی: هزاران زخم از دوری تو دارم، ای جدایی، چنان که این لحظه بر سر گنجشکی، ماری در کمین است.

هوش مصنوعی: آیا روز جدایی‌ام همانند ظلمتی سوزان خواهد بود، یا روز دیدارم همانند نغمه‌ای دل‌انگیز خواهد شد؟

هوش مصنوعی: تو در عشقش دچار بازی و تلاش بودی، حالا با یادش در چنین بازی‌ای قرار گرفته‌ای.

هوش مصنوعی: در غم دوری فخر ما که نور حق و دین است، ای صبر، آیا هیچ کمکی نکردی؟

هوش مصنوعی: آیا ممکن است من لحظه‌ای از صبر و شکیبایی که از خاک تبریز بلند شده است، به دست بیاورم؟

هوش مصنوعی: این جدایی من را ببین، که چه اندازه دردناک است. بخت من نامساعد است و جاده‌ای برای رهایی وجود ندارد.