هوش مصنوعی: چرا دلبر من این‌قدر زیبا و سرزنده است، و چرا این‌قدر جذاب و شگفت‌انگیز به نظر می‌رسد؟

هوش مصنوعی: من فهمیدم که وجود من و این دنیای اطرافم به چه صورت است، اما دلیل این زیبایی و شکوه چیست؟

هوش مصنوعی: من درک کردم که تو مانند الیاس و خضر هستی، مانند آبی که خضر به زندگی می‌بخشد. چرا باید اینگونه باشی؟

هوش مصنوعی: من فهمیدم که هر دو جنبه دنیوی و دینی، صرفاً برای سرگرمی و دلبستگی نیستند.

هوش مصنوعی: من به ثروتی بزرگ و ارزشمند دست پیدا کرده‌ام، مشابه آنچه موسی با معجزه‌اش به دست آورد.

هوش مصنوعی: از حسادت تو، دوست خونش بر زمین می‌ریزد. به چه دلیلی اینقدر شاد و پرسر و صدا هستی؟

هوش مصنوعی: وقتی نور تو از یک سو به سوی دیگر می‌تابد، تو از دیدگان پنهانی مانند پرنده افسانه‌ای عنقا می‌مانی.

هوش مصنوعی: هیچ کدام از حلواها، همانند طبع شیرین تو نیستند؛ تو هم مانند حلوا خوشمزه و هم چون صهبا (شراب) لذت‌بخش هستی. چرا که در وجود تو هر دو ویژگی را می‌توان یافت.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این نکته اشاره می‌کند که باید با خود درونیش به مبارزه بپردازد و دلیل عشقش را به معشوق مورد سؤال قرار دهد، چون نمی‌تواند انگار که چنین شخصیتی در زندگی‌اش وجود دارد.