هوش مصنوعی: از کسانی که دور افتاده‌اند، نشانه‌ای نمی‌طلبی. کجا رفته است آن وفاداری و مهربانی؟

هوش مصنوعی: در این دنیای بی‌آبی و جدایی، مانند ماهیانی که در خشکی می‌خشکند، بیا و به ما امید زندگی بده.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که ماهی از آب بیرون مانده، نمی‌دانم چه بگویم، اما تو خود می‌دانی.

هوش مصنوعی: من کیستم که تأثیرگذار بر وجود تو باشم؟ من تو را می‌خواهم تا در این جهان باقی بمانی.

هوش مصنوعی: جان‌ها و حتی بهتر از ماها حاضرند فدای تو شوند، چون تو سرچشمه وجود و حیات واقعی هستی.

هوش مصنوعی: تو می‌گویی که خاموشی را برگزیده‌ای و از گفتن دست کشیده‌ای، اما آیا واقعاً توانسته‌ای عهدی برای خود ببندی که در این راه قدم بگذاری؟

هوش مصنوعی: من به خاطر مستی و شراب و سرگرمی، توجهی به خاک پای تو نداشتم و خودم را گم کرده بودم.

هوش مصنوعی: بهتر است که در خاموشی بمانم، زیرا در آن صورت نیازی به پنهان‌کاری ندارم.

هوش مصنوعی: عشق مانند نوشیدنی‌ای است که سرشارتر و پرشورتر از هر شرابی دیگر است و تنها یک لحظه از آن موجودیت جاودانه و بی‌پایانی دارد.

هوش مصنوعی: چهره‌اش چون گل ارغوان است و این زیبایی را فقط کسی می‌تواند درک کند که صد جام شراب ارغوانی نوشیده باشد.

هوش مصنوعی: من توصیف دیگری از لبان او دارم، اما اگر تو بخوانی، باید دهانت بسوزد.

هوش مصنوعی: چقدر شگفت‌انگیز است که این پرنده عاشق می‌تواند از آتش، آب بیاورد و هدیه‌ای بسازد.

هوش مصنوعی: از آتش، تشنه‌ی آب برمی‌آید، پس آتش، نردبانی می‌شود تا به آب برسد.