هوش مصنوعی: این بیت به توصیف احساسات و زیبایی‌های طبیعی در دل یک صبح بهاری می‌پردازد. گوینده در دل خود یک حسی شگفت‌انگیز را تجربه می‌کند و در این بیداری صبحگاهی، زیبایی و طراوت یک مرغزار را می‌بیند که دلش را شاد می‌کند.

هوش مصنوعی: در او جایی است که جان عاشق آرامش می‌یابد و در او بوسه‌ها و نوازش‌های بدون مرز وجود دارد.

هوش مصنوعی: فردوس، که در واقع بهشتی برای من است، از سبزه‌زارش شرمنده است که آن گلستان را خدمتگزاری من می‌داند.

هوش مصنوعی: در هر سو یک حلقه از موسیقی وجود دارد و زیر هر درخت، تصویر زیبا و دلنشینی دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر فردی پیر شود، مانند کافور که بوی خوشی دارد، چهره‌اش همچون گلی زیبا و معطر خواهد بود.

هوش مصنوعی: مانند شیری که از زنجیرهایش رها شده، با شتاب به آن سو می‌شتابد، در حالی که به شدت بی‌تاب و ناآرام است مانند مجنونی که در جستجوی محبوب خود سرگردان است.

هوش مصنوعی: رفتم به دنبال جانم، نمی‌دانم در این مسیر به کجا رسیدم، اما این سفر برای من گشایش‌هایی در زندگی به همراه داشت.

هوش مصنوعی: من خانه‌های زیبا و دلنواز را دیدم، اما از جان خود هیچ نشانه‌ای ندیدم.

هوش مصنوعی: بگو راز من را تا دوباره برگردد، و اگر نیاید، تو خودت برگرد.

هوش مصنوعی: علامت‌ها و نشانه‌هایی بیاور که هدیه‌ای باشد تا بتوانم خودم را در دنیای مادی و جسمانی به خوبی حفظ کنم و کنترل کنم.

هوش مصنوعی: کیست آن کسی که مانند ماه، درخشان و با شکوه است و به خداوند شمس تبریز نسبت دارد؟ او شخصیتی شگفت‌انگیز و معروف است.