هوش مصنوعی: در ظاهر به ما نزدیک هستی اما در دل و احساساتت در یک دنیای آزاد و بی‌قید و شرط قرار داری، مانند یک شکاری که در دنیای خود آزاد است، در حالی که من به نوعی در کمین تو هستم.

هوش مصنوعی: تن من در این مکان همچون نای چنان که به خوبی بسته شده است، اما در درونم همچون بادی ناآرام هستم.

هوش مصنوعی: بدن تو مانند جامه‌ای است که غواصان به تن می‌کنند و اگر بر خاک باشی، مانند ماهی در آب می‌درخشی.

هوش مصنوعی: در این دریا، عروق و رگ‌های بسیاری وجود دارد که برخی از آن‌ها شفاف و صاف هستند، در حالی که برخی دیگر تاریک و غبارآلودند.

هوش مصنوعی: دل پاک و خالصی از رگ‌های زلال و صاف حاصل می‌شود. بنابراین، وقتی که این رگ‌ها را خوب بشناسی و به آنها بپردازی، می‌توانی به اوج و رفعت دست یابی.

هوش مصنوعی: در آن رگ‌ها تو مانند خون نهفته‌ای و اگر انگشتی به آن بزنم، شرم می‌کشی.

هوش مصنوعی: صدای چنگ از آن رگ‌ها بلند می‌شود و زیبایی و لطافت آن باعث ایجاد احساس زاری و اندوه در دل می‌شود.

هوش مصنوعی: این نواها از دریای بی‌پایان و بی‌کنار ناشی می‌شوند. آیا می‌توانند به خاطر این بی‌پایانی، به صورت موزونی در موج‌ها طنین‌انداز شوند؟