هوش مصنوعی: زمانی که عشق به تو می‌گوید که جانم را به تو می‌دهم، چرا زودتر از این نمی‌گویی که آری، قبول دارم؟

هوش مصنوعی: جهان به خاطر زیبایی‌ها و عشق خوبان به آتش کشیده شد.

هوش مصنوعی: وقتی جان زیبایی عشق را ببیند، می‌گوید که دیگر نتوانستم خودم را داشته باشم و تو هم نمی‌توانی مرا در دست بداری.

هوش مصنوعی: عشق را مانند نوری درون یک برج نوری دیدم. ای کاش می‌دانستم این روشنایی چه آتشی دارد.

هوش مصنوعی: مانند شترمرغ‌ها که جان‌ها را دور آن برج جمع می‌کنند، غذایشان آتشی بسیار خوشبو و لذیذ است.

هوش مصنوعی: روح من از دور به تماشا ایستاده است و ناگهان خوش‌رویی به سوی من می‌آید.

هوش مصنوعی: یک نفر چهره‌ای زیبا و دلربا دارد که مانند ماه می‌درخشد و دیگری چشمی دارد پر از شوق و اشک، شبیه به مریخ.

هوش مصنوعی: جان‌ها در برابر او، فقط یک خیال از جهان هستند و همه چیز در زیر پای اسب او، مانند غباری به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: در دشت‌ها و بیابان، وقتی که اسبش حرکت می‌کند، غبار و گرد و خاک برمی‌خیزد و زیبایی خاصی به منبع وجود او می‌بخشد.

هوش مصنوعی: عقلم به آرامی در حال تند و تند شدن است و به نوعی از سرم بیرون می‌زند، مانند یک پرنده که پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: فقط همین را می‌دانم و از من بیشتر نپرسید، زیرا در آنجا چیزی به اندازه صد من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من مانند آبی هستم که در دل عشق و احساسات جاری است، با این تفاوت که عمق و وسعتی نامتناهی دارم.

هوش مصنوعی: در شهر تبریز مانند لاله‌ای شکفته شدم، به خاطر دستی از شمس‌الدین.