غزل شمارهٔ ۲۶۶
اطلاعات
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
خوانش ها
غزل شمارهٔ ۲۶۶ به خوانش پزی ساتکنی عندلیب
حاشیه ها
بیت نخست و امضه نادرست است این واژه ( وامضه) به معنای درخشش آن است و به نادرست واو از آن جدا شده است ، مصرع دوم بدین معنی است=درخشش آن خوشی روزگاری را که گذشته بود را به یاد آورد( سلفا: نیز نقش حال دارد و منصوب است)
در بیت ششم لاتهنوا و اعتجلوا اشتباه تصحیح شده اند، این دو واژه جمع مذکر غائب نیستند ، بلکه و آن برای مد و حفظ وزن شعر و تاکید بر سستی نورزیدن و عجله کردن است و مصحح به غلط الف جمع را بدان افزوده ، شاهد مدعا نیز علاوه بر عدم حضور مرجع ضمیر است، واژه مغتنما که حال می باشد نیز به شمار می رود ، حال باید در عدد با ذوالحال مطابقت کند و حال آن که مطابقتی میان این اسم مفرد و ضمیر جمع دیده نمی شود
درود ارادت، از اساتیدی که عربی میدونن تقاضا دارم غزل هایی ک عربی هستند رو به فارسی ترجمه کنند ممنون