هوش مصنوعی: ای کاش که تو از میان ما نرفتی، زیرا رفتنت باعث درد و حسرت فراوانی برای من شده است.

هوش مصنوعی: بسیار از تو درخواست کردم که احتیاط کنی و از من خواهش کردی، اما چه فایده دارد که بدون احتیاط عمل کردی و رفتی؟

هوش مصنوعی: به هر طرفی که تلاش کردی و تقلب کردی، اما نتوانستی به نتیجه‌ای برسی و در نهایت ناچار شدی که بروی.

هوش مصنوعی: در کنار گل‌های زیبا و با ظاهر چون ماهت، چه اتفاقی افتاد که در زمین بی‌ارزش شدی؟

هوش مصنوعی: تو از جمع دوستان و هم‌نشینان خود جدا شده‌ای و به دنیای خاک و موجودات بی‌جان مثل مور و مار رفته‌ای.

هوش مصنوعی: چه شد آن نکته‌ها و سخنانی که گفته شد؟ عقل تو کجا رفت که به کشف اسرار پرداختی؟

هوش مصنوعی: چه شده است با آن دستی که ما را در آغوش گرفت؟ چه شده با آن پایی که به زیبایی و بهار رفت؟

هوش مصنوعی: تو انسان خوبی بودی و با دل‌سوزی به دیگران کمک می‌کردی، اما در نهایت زیر خاک رفتی و هیچ‌کس قدر تو را ندانست.

هوش مصنوعی: چه فکر می‌کردی و ناگهان به مسیری دشوار و دورافتاده قدم گذاشتی.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که تو با حال نزار و گریه‌کنان رفتی، آسمان نیز به حالت اندوه و ناراحتی درآمد و ماه را آزرد.

هوش مصنوعی: دلم خیلی گرفته و نمی‌دانم چه بپرسم، فقط واقعاً عجیب است که تو با آرامش رفتی.

هوش مصنوعی: زمانی که تو از محیطی که در آن هستی خارج می‌شوی، انتخاب می‌کنی که با افراد پاک و نیکو رفتار کنی، و یا اینکه در تنهایی و عدم توجه به دیگران به سر ببری.

هوش مصنوعی: جواب‌های شیرین و دلنشین تو کجا رفت؟ چرا سکوت کردی و دیگر صحبت نکردی؟

هوش مصنوعی: چقدر غم‌انگیز و پر از حسرت است که ناگهان رفتی و مثل یک مسافر دور شدی.

هوش مصنوعی: کجا رفتی که نتوانم تو را پیدا کنم، ای کسی که در خون خود غوطه‌ور شده‌ای. وای بر این راهی که انتخاب کردی و دیگر بازنگشتی.