هوش مصنوعی: ای عیسی، ای جانا، تو مانند یک سرمایه ارزشمند هستی که می‌توانی به ما نشان دهی که چگونه عالم الهی را از دنیای مادی تفکیک کنیم و حقیقت ازلی را در وجود خود تجلی دهی.

هوش مصنوعی: ایمان به محبت و زیبایی تو چنان گرهی می‌زند که حتی کافران هم از زیبایی موهایت تحت تأثیر قرار خواهند گرفت و اگر تو فقط یک گره را باز کنی، همه را جذب خود می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای که با چهره‌ی درخشان خود، پشت پرده‌های فراوان زیبایی، دنیا را بر اثر عشق متحول می‌کنی.

هوش مصنوعی: دل من در سرمستی از عشق تو پیمانی بست، زندگی‌ام در این پیوند با عشق تنهاست.

هوش مصنوعی: به عشقش نزدیک شد و به او گفت که هیچ‌کس نمی‌تواند با خود عهد کند، زیرا همه‌ی ما به نوعی یکدیگر هستیم.

هوش مصنوعی: هرچقدر که تلاش می‌کنی، نمی‌توانی از دید خودت دور بمانی؛ پس تا کی می‌خواهی از خودت فرار کنی و آرامش نیابی؟

هوش مصنوعی: جان گفت: ای محبوب، به دردی که دارم قسم می‌خورم به آن زلفی که عاشق‌ها را به دیوانگی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: عهدی که من با تو بستم، نه با وجودم و نه با تنم، بلکه با روح و جانم بود. ای یگانه‌ی بی‌همتا، من و تو یکی هستیم.

هوش مصنوعی: کسی که از شراب مست می‌شود، تاثیری که مستی بر او دارد، در ظاهر مانند آبی است که در آب منعکس می‌شود. اما در واقع، آنچه او را تحت تأثیر قرار می‌دهد، از بلندی و مقام او ناشی می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به تبریز اشاره می‌کند و از شمس‌الدین که به نوعی نماد مهمی در منطقه است، سخن می‌گوید. او از ساقی ترسا (با تشبیه به ساقی که شراب می‌ریزد) می‌خواهد که نکته‌ای ارزشمند به او بگوید و به نظر می‌رسد که نویسنده به دنبال معرفت و دانشی است که از این ساقی می‌تواند بیاموزد. به عبارتی، او خواستار گفتگویی پرمحتوا و تأثیرگذار است.