هوش مصنوعی: من تصمیم گرفتم که دلسوخته و عاشق باشم، اما نمی‌دانم این حالت عشق و شیدایی چگونه در دل جا می‌گیرد.

هوش مصنوعی: من به حدی دیوانه و عاشق شده‌ام که ارزش صد نفر عاقل را پیدا کرده‌ام و این درد و تلخی من، همچون دریا از شیرینی و لطف پر شده است.

هوش مصنوعی: در زیر درخت طوبی، محبوبی زیبا را دیدم که با زیبایی‌اش، فتنه و آشوبی به پا کرده است.

هوش مصنوعی: من دو عالم را متوجه خود کرده‌ام و همه چیزها در من آشکار است. بی‌نیاز از شب و فردا، من چگونه می‌توانم در فردا باشم؟

هوش مصنوعی: می‌گفت وقتی که من نزد تو می‌آیم، زندگی‌ام بیشتر می‌شود. من هم پاسخ دادم که دل من شاد می‌شود.

هوش مصنوعی: این بیت به وجود بی‌پایانی از معانی اشاره دارد که در تبریز، با نام شمس‌الدین، وجود دارد. این معانی ارزان و بدون هیچ مرز و قاعده‌ای هستند، به گونه‌ای که به سادگی می‌توان به آنها دسترسی پیدا کرد. در واقع، با تکیه بر شمس‌الدین، دریایی از مفاهیم بی‌صورت و بی‌حد و مرز نمایان می‌شود.