هوش مصنوعی: گفتم که آن ماه زیبا از خانه بیرون رفته است، و من در حال سرزنش کردن بر خیانت و عدم وفاداری بودم.

هوش مصنوعی: غماز غمت به من گفت که در خانه‌ات بگرد و در نهایت آن دسته‌ی مو را پیدا کن که دل را مثل سرقتی از آن می‌رباید.

هوش مصنوعی: در دل سوخته‌اش، زنی از آهن و سنگ برای خود دلبستگی دارد. با دو چشمش به آب نگاه می‌کند و می‌خواهد نوری به وجود آورد.

هوش مصنوعی: شمعی از این نوع در خانه روشن کن که در پشت دیواری پنهان باشد و آن را همچنان بچرخان.

هوش مصنوعی: در پشت دیواری و در سایه‌ی خورشید، در نیمه شب جدایی، کاری را برایم گشودند.

هوش مصنوعی: در خانه مشغول گشت و گذار بودم و شمعی در دست داشتم. اما اکنون این شمع به خاطر روشنایی‌های دیگر کم نور شده است.

هوش مصنوعی: گفتم که در این زندان، وقتی تو را یافتم، ای جان، در این جایی که بی‌منافع و بی‌حس و حال است، چگونه می‌توانم راهی به دنیای بهتر پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: ای دلربا و فراری، ای کسی که با قدرتت در برابر ناپایدارها می‌جنگی، وقتی تو را دیدم، انگار که به جهانی تازه و پرجنب‌وجوش دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: در حالتی پنهان و نامرئی، او به طور غیرقابل مشاهده‌ای تبدیل به چیزی ارزشمند و اصیل گشته است. در این میان، احساس غیرت و محافظت از او مانند ستاری عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: من دست زنانی را می‌بینم که بر سرشان حلقه‌ای است، و در این میان، در حالی که به من طعنه می‌زنند، انگار در بازار کسی را پیدا کرده‌اند.

هوش مصنوعی: این بیت اشاره به تاثیری دارد که زیبایی و نور وجودی یک شخصیت بزرگ و روحانی، مانند شمس تبریزی، بر دیگران می‌گذارد. وجود شمس مانند خورشید است که نور و روشنی می‌بخشد، اما خود نور نیز می‌تواند احساس حقارت و خجالت در برابر عظمت او به وجود آورد. مانند ماه که در مقایسه با خورشید، نورش کمتر و کمرنگ‌تر می‌شود. به طور کلی، این تصویر، نمایانگر تاثیر عمیق شخصیت‌های بزرگ بر انسان‌ها و چالش‌هایی است که در سایه آن‌ها احساس می‌شود.