هوش مصنوعی: ای یوسف سوخته و آتش‌زده، گاه در شعر و غزل صحبت می‌کنی و گاه به عمل و کار مشغول می‌شوی.

هوش مصنوعی: گاهی تو را می‌چرخاند و گاهی به تو نیکی می‌کند، و گاه هم به تو اجازه می‌دهد که به آرامی از چشمه‌ای زلال و خوشگوار بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: همه انسان‌ها، چه مرد و چه زن، در سکوت هستند و در حال ناله و گریه‌ای مداوم به سر می‌برند، زیرا ما در دریای خوبی و نعمت‌های او غرق شده‌ایم.

هوش مصنوعی: عاشق وقتی که به عشق وابسته است، چرا باید به خواب برود؟ در حالی که دوستش به خواب نمی‌رود و با وجود تمام خواسته‌ها و آرزوهایی که دارد، بیدار است.

هوش مصنوعی: دوستی که باید به دیدارت بیاید، وقتی به خانه‌ات می‌آید، باید به خاطر اهمیت مهمان، خانه‌ات را تمیز کرده باشی.

هوش مصنوعی: وقتی جنگی نمی‌کنی و به‌سرعت عمل نمی‌کنی، چون غم به دل داری و خودت را خجالت‌زده می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای نعل تو در آتش، نشان از قوت و نیرویی است که به‌ خاطر جذبه و کشش آن، در دل و جان من احساس می‌شود. این احساس در زمانی که دچار غم و آشوب هستم، بیشتر واضح است.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند مانند تو گلی بی‌نقص بچیند و جان خردمند را از میان موجودات ناقص بیرون بیاورد؟

هوش مصنوعی: به اجزای درختان نگاه کن که دارا چگونه آنها را به میوه تبدیل کرده است. ببین چطور آن چوبی که بود، تغییرات زیادی را تجربه کرده و به چیزی دیگر تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: این مصرع می‌گوید که از چیزهایی که می‌توان گفت، حرف نزن. به دیگران نگو که چقدر ارزشمند یا مهم هستی، زیرا در این دنیا، تو در حساب و کتابی قرار داری. به معنای دیگر، به ارزش و جایگاه خود در دنیا فکر کن و از بیان آن خودداری کن.