هوش مصنوعی: ای پادشاه مسلمانان، تو جان مسلمانی را در دل خود داری که در میان این شهر آشفته پنهان شده است.

هوش مصنوعی: ای آتش، در آتش خود هم می‌سوزانی و هم می‌سوزانی، ای سلطان سلاطین که بر تخت قدرتی نشسته‌ای.

هوش مصنوعی: شاه بزرگترین پادشاهان، مانند ستاره‌ها و ماه‌ها در آسمان می‌درخشد. هر تصمیمی که بگیری، به‌راحتی می‌توانی انجام دهی، زیرا همه به تو جان می‌دهند و از تو پیروی می‌کنند.

هوش مصنوعی: تو گفتی که من یار تو هستم و لباس تو را نگه می‌دارم، اما به نظر می‌رسد که این در نوع خود عجیب و نادر باشد مانند چوپانی که شیر را تربیت کرده باشد.

هوش مصنوعی: اگر باشم یا نباشم، چه عاقل باشم و چه دیوانه، حتی اگر هیچ چیزی ندانم، می‌دانم که تو همه چیز را می‌دانی.

هوش مصنوعی: اگر در اندوه و رنج خودم به تنگ آیم، به خاطر تو هر ثانیه‌ای را فدای تو می‌کنم و برای تو جان می‌سپارم.

هوش مصنوعی: هر گاه که مانند شب‌های یغما به سراغت می‌آید و از تو چیزی می‌رباید، روز که می‌شود آن را از خود دور می‌کنی و مانند صبح که به روز نوید می‌دهد، از دل برمی‌کنی.

هوش مصنوعی: گاهی که لباس را عوض می‌کنی، گویا من رسول تو هستم. یعنی پروردگارا، وقتی این تغییر را در زندگی‌ام می‌بینی، چه حالتی خواهد داشت جان من؟

هوش مصنوعی: در نبرد تو، در سرزمین پارس، بر بلندی تو، در سرزمین حارث، چه چیز عجیب‌تر از توست که تو خود نگهبان اویی؟

هوش مصنوعی: ای عشق، تو در همه جا وجود داری. آیا تو به عدم و نیستی حمله می‌کنی و آن‌ها را تسخیر می‌کنی؟

هوش مصنوعی: ای عشق، اگر لطف و محبت داشته باشی یا اگر قهر و خشم کنی، نوا و صدای تو را به هر زبان و لهجه‌ای می‌توان شنید.

هوش مصنوعی: اگر چشمانت را ببندی و حتی یک لبخند هم نزنی، نور چهره‌ات همچنان درخشش خود را دارد.

هوش مصنوعی: ای ماه، تو که به طور پنهانی می‌آیی، چگونه می‌توان چراغی را در خانه پنهان کرد؟

هوش مصنوعی: ای چشم، تو این سپاه قدرتمند را نمی‌بینی و ای گوش، تو صدای این حکومت را نمی‌شنوی.

هوش مصنوعی: گفتم چه چیزی را باید ببخشم؟ او پاسخ داد که جان خود را باید فدای یک لقمۀ ساده کرد، چرا که این کار ارزش بسیار بالایی دارد و در عوض، به آسانی به دست می‌آید.

هوش مصنوعی: کجا می‌توان دیوی را راند که تو بتوانی باران نبارانی، و کجا می‌توان گردی را ساکن کرد که تو آن را ننشانی؟

هوش مصنوعی: وقتی که مانند سرمه جادویی، چیز خاصی را در چشم خود بگذاری، آیا دل و احساس انسان در آنجا جا می‌گیرد؟

هوش مصنوعی: هر چیزی که در چشم ما وجود دارد، به نوعی به خاطر تالک و ذهن ماست. حتی تصورات و خیالات نیز به راحتی می‌توانند ما را از عقل و واقعیت دور کنند.

هوش مصنوعی: برای اینکه جوینده‌ای آسمانی به سمتم بیاید، لازم است که در دیده‌ام از خاک در تو سرمه‌ای باشد.

هوش مصنوعی: این بیت به مفهوم پیوستگی اجزای کوچک به کل بزرگتر اشاره دارد. مانند دانه‌ای که به میوه می‌پیوندد یا یک قطره آب که به دریا می‌ریزد. به همین ترتیب، اجزا و عناصر کوچکتر به سوی محورهای بزرگتر و جامع‌تر حرکت می‌کنند، مانند جویبارهایی که به دریای عظیم می‌پیوندند.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره به این است که اینجا مانند سیل یا دریا نیست، بلکه هنجار و سکوتی حاکم است که نشان‌دهنده‌ی عدم وضوح و پنهانی وجود روح و حقیقت معنوی است. در واقع، این فضا نه شلوغ و پرصداست و نه حالت آشفته‌ای دارد، بلکه یک نوع آرامش و سکوت وجود دارد که لایه‌های زیرین آن برای هیچ‌کس به روشنی آشکار نمی‌شود.