هوش مصنوعی: من با اشتیاق و شور، پا بر زمین می‌کوبم، ای جان و ای جهانی؛ بیا و برای شادی دل من، کمی تکان بخور.

هوش مصنوعی: ای عاشق مست، محشر را به هم نزن و از این شور و هیاهو دور شو. ای کاش دلی در این میان هست که بر آن دل بزنم و احساساتم را ابراز کنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر عشق و احساسات عمیق، دل و جانم را رها کرده‌ام و حالا می‌خواهم زندگی‌ام را بدون دل و جان بگذرانم. اما یک دل چه ارزش و اهمیتی دارد وقتی که باید در صدها مکان و دلی دیگر تلاش کنم.

هوش مصنوعی: به درخت نگاه کن، ای جان؛ او در حال رقص و شادی است و گل‌هایش شکفته‌اند. چرا تو وقتی باده نخورده‌ای، این‌گونه ناراحت هستی؟

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی به توصیف فصل بهار و ارتباط آن با عشق و دوستی می‌پردازد. شاعر به نوعی از لطافت و صفای بهار یاد می‌کند و تأکید می‌کند که اگر این زیبایی و دوستی وجود نداشته باشد، مانند خاکی بی‌روح و بدون جذابیتی خواهد بود. به عبارتی، فصل بهار و زیبایی‌های آن به همراهی و محبت انسان‌ها نیاز دارد تا کامل و اثرگذار باشد.

هوش مصنوعی: از یار ناله و شیون نکن، بی‌دلی کار عشق نیست. اگر عشق واقعی نیست، این چه نوع عشقی است که دل ما را آزرده کرده؟

هوش مصنوعی: او دارای صدها محبت و بخشش است و صدها احساس وفاداری و عشق دارد، اما اگر غیرت اجازه دهد، دل ما به دل او اتصال برقرار می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر کسی به تمامی بدی‌ها و ظلم‌ها دچار شود و هیچ یاری‌گری در کنار او نباشد، به طوری که حمایت و پشتوانه‌اش را از دست بدهد، تنها کسی که می‌تواند او را نجات دهد، خود اوست. در واقع، در این شرایط، چاره‌ای جز تکیه بر خود نخواهد داشت و ممکن است به شدت آسیب ببیند.

هوش مصنوعی: در دامنی که پرنده‌ای مانند عنقا بدون پا و بدون پر قرار می‌گیرد، تو از کجا موفق به رهایی این صعوه (پرنده) از آن دام شده‌ای؟

هوش مصنوعی: سکوت کن و آرام باش ای باد، حتی اگر در حرکت تو، دل صد پرچم به اهتزاز درآید.

هوش مصنوعی: ما شمس الحق تبریزی هستیم و در تاریکی و ترس شب زندگی می‌کنیم. اگر شمس در کنار ما نبود، از کجا می‌توانستیم از این شب تاریک و وحشت‌زا رهایی یابیم؟