هوش مصنوعی: ای جان پاک و مقدس! چرا همیشه به سمت من نمی‌آیی؟ جانم هر لحظه به بدن می‌آید، ولی تو هیچ وقت به سوی بدن نمی‌ечی.

هوش مصنوعی: من در حالتی هستم که از غم و اندوه به شدت گریه می‌کنم و دامنم پر از اشک‌های من است. هرگز نمی‌آیی و من به جانب تو می‌آیم؛ اما تو از من دوری می‌کنی.

هوش مصنوعی: ای کاش که جانم مانند نیسانی باشد که باران نمی‌بارد. افسوس که این خرمن پر محصول به این خرمن سیاه تو نمی‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی از آن نگاه دورم، نگریستن به دنیا برایم ممکن نمی‌شود. ای کاش تو هم بیایی و به من نگاه کنی، چون اگر تو نیایی، من نمی‌توانم به درستی ببینم.

هوش مصنوعی: ای دل، تو که به زیبایی پری شباهت داری، چرا من را خواب می‌کنی؟ اگر نمی‌توانی در سحر و جادو ظاهر شوی، پس چرا این کار را می‌کنی؟

هوش مصنوعی: ای طوق وصال او، که در گردن زیبایی می‌درخشی، من مانند قمری ناله می‌کنم که چرا نمی‌توانی به گردنم آبی.

هوش مصنوعی: دل تو همچون سنگ است و من همانند آهن، در عشق پایدار هستم. ای آهن‌ربا، چرا به سوی آهن نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: آن کس که خود را از ما و من جدا کند، در واقع به تو روی می‌آورد. پس چرا تو به این جدایی و دوری از من که این همه دلتنگی دارم نمی‌روی؟

هوش مصنوعی: چگونه می‌توان سرزندگی و شکوفایی داشت، وقتی بارانی نمی‌بارد؟ و از کجا می‌شود آرامش پیدا کرد، وقتی که تو به خانه‌ام نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: ای روشنی پنهانی که در این چشم نمی‌تابی، ای گوینده‌ی کلی که به این زبان ناتوان نمی‌آیی.

هوش مصنوعی: وقتی که من به اندازه دانه ارزن کوچک شدم، به خاطر مرغ خوشخبری که می‌خواهم، به او می‌گویم: ای مرغ خوش خبر، چرا به سراغ این دانه ارزن نمی‌آیی؟

هوش مصنوعی: همه موجودات در این مکان از عشق و جدایی به لرزه درآمده‌اند. برای آرامش و امنیت این روح‌ها، چرا در این مکان حضور نداری؟

هوش مصنوعی: زبان مثل گل سوسن تازه‌ای است که به ستایش تو می‌پردازد، ای خوش‌صدا! اما در این باغ بهشتی، تو نمی‌آیی.

هوش مصنوعی: ای باده‌ی خوش، تو که مانند استادان در عشق سرمست هستی، چرا از دنیای بیرون نمی‌آیی و به من نمی‌رسری؟

هوش مصنوعی: اگر زندگی و روزی‌ام از نور خورشید تأمین نمی‌شود، چرا این خانه‌ی بدون نور باز هم روشنایی ندارد؟

هوش مصنوعی: اگر به دنبال او نیستی، پس چرا به خانه‌ی خورشید، که نور و روشنایی است، نمی‌روی؟ چرا مانند شب دزدان که در تاریکی پنهان می‌شوند، در هر روزنه (باز کردن در و پنجره) نمی‌توانی خود را نشان دهی؟

هوش مصنوعی: چنان‌که زیبایی او مانند بیابانی برای روح است، مؤمن چرا باید در ترس و نگرانی باشد؟ چرا مؤمن قدم به این زیبایی نمی‌گذارد؟

هوش مصنوعی: تو این جسم و ظاهر را بشکن و مغز و اندیشه‌ات را در هم بزن. چرا در روشنی عشق مانند روغن نمی‌درخشی؟

هوش مصنوعی: تو با نورت همه چیز را روشن کردی و می‌خواهی به کجا بروی؟ بدون تو، مثل آب بی‌روغن می‌شوم و بدون دشمن تو نمی‌توانی بیایی.

هوش مصنوعی: تو چقدر خود را ارزشمند می‌دانی، اما متوجه نیستی که در دستان خودت گیر کردی و نمی‌توانی به گنجینه‌ای که در درونت هست، دست پیدا کنی.

هوش مصنوعی: از عشق شمس تبریزی، مانند موسی که از خدا درخواست کرد تا او را ببیند، من هم می‌گویم که مرا ببینی. اما چرا تو از طرف تبریز نمی‌آمدی مثل لحظه‌ای که موسی انتظار به دیدار خدا داشت؟