هوش مصنوعی: اگر تو بدون من خوشی و شادمانی را تجربه می‌کنی، پس چرا به من وابستگی نشان می‌دهی؟ و اگر واقعاً به من علاقه‌مندی، پس چرا بر من سخت نمی‌گیری و با من با محبت رفتار نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: کسی که در کارخانه قند به اندازه مشخصی شکر می‌خورد، نمی‌تواند از این لذت و خوشی واقعی بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: ای دوست، بخند و شاد باش مانند بهار، تا مبادا دشمن از شادی تو خوشحال شود و فکر کند که من از تو جدا شده‌ام.

هوش مصنوعی: وقتی که تو همچون ماه و گل زیبا می‌شوی و در دل‌ها آرزو و طمع ایجاد می‌کنی، زیبایی‌ات به گونه‌ای است که شایسته نیست به خاطر پیوندی از آن جدا شوی.

هوش مصنوعی: خوشا آن لحظه‌ای که تحت تأثیر عشق و شوق بودی و با من وعده دوستی می‌دادی. در آن زمان با شوق و حالتی شاداب به من می‌گفتی که ما به هم بسیار نزدیک و مانند خانواده هستیم.

هوش مصنوعی: پیوسته شراب به من می‌دادی با هزاران مهربانی و شادی، اما من هنوز در این جام، بی‌خودم و در پی خودم و خردمندی.

هوش مصنوعی: سلام بر تو ای آقا، بگو این ساعت چه چیزی را باعث شده که در اینجا باشی؟ نه خبری از دریا و دل دریا، نه نشانی از ساقی و خداوندی.

هوش مصنوعی: هیچ چیز باارزشی وجود ندارد؛ نه سنگ‌های گرانبها، نه آرامشی برای دل و جان، نه باغ و گلستانی و نه حتی معدن‌های شیرین و قندی.

هوش مصنوعی: من لحظه‌ای ساکت و خاموش می‌شوم، به شرطی که تو هم چیزی بگویی. من از بی‌زبان بودن تو نصیحتی نمی‌کنم، زیرا تو قابلیت دریافت پند را نداری.