هوش مصنوعی: دل یا چشم تو، عقل تو یا نور خداشناسی، چراغ راهنمای عاشقان هستی تو یا خورشید زیبایی.

هوش مصنوعی: زمانی که نام تو را بشنوند، دل‌ها در من سکون نمی‌یابند. همه‌ی دشواری‌ها حل می‌شوند و با نوری دائمی، تو را خواهی دید.

هوش مصنوعی: ای خورشید، از تو درخواست می‌کنم که در این سفر من را همراهی کنی؛ چرا که تو توانسته‌ای همه دردها را درمان کرده و آرامش بخشی.

هوش مصنوعی: او می‌گوید: من روح را به خود می‌کشم و بر عرش (تخت خداوند) فرود می‌آیم. من از مادة خاکی و آب موجود هستم، اما در زمان‌ها و موقعیت‌های مختلف به دنیا می‌آیم.

هوش مصنوعی: اگر تو از ذات خود باخبر نباشی، نمی‌توانی با خداوندی که به درجات بالا می‌رسد، هم‌گام شوی. تنها کسی که به این آگاهی دست می‌یابد، فردی وابسته و در فقر روحی است.

هوش مصنوعی: تو در ظاهر به نظر می‌رسی که انسانی مسکین و بی‌چاره هستی، اما در درونت نفس و خودخواهی بسیار قوی وجود دارد. این نفس مانند یک کافر فریب‌کار است که تو را فریب داده و به راهی منحرف می‌کند.

هوش مصنوعی: در اینجا به موضوع پیری و علم غیب اشاره می‌شود. منظور این است که نباید در برابر پیرانی که دارای دانش و بصیرت هستند، خود را بپوشانیم یا ناامید باشیم. پیری که دارای علم غیب و آگاهی است، می‌تواند به ما در پیدا کردن راه درست کمک کند. بنابراین، از ویژگی‌های این افراد بهره‌برداری کنیم و از آنها یاد بگیریم.

هوش مصنوعی: او همانند جان برای تمام جهانیان مهربان و معالج است. او توانایی تغییر آهن را دارد و می‌تواند آن را به شکل‌هایی جدید و زیبا تبدیل کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، بیان می‌شود که هنگامی که انسان در حالتی از عشق یا اتصال به حقیقت قرار بگیرد، به مانند گلی که زرد است، می‌تواند به جواهراتی دست یابد. در این حالت، انسان از نور دین بهره‌مند می‌شود و روح و جان او از بی‌دینی و تاریکی رها می‌گردد.

هوش مصنوعی: در آن سرای تاریک و ایوانش، نگاه کن که هر مرده‌ای برای جان خود دلیلی پیدا کرده و به یکی از دو حالت ویس یا رامین درآمده است.

هوش مصنوعی: از شمس الدین تبریزی دل من این سخن را می‌گوید: به امید اینکه آن خوش‌چهره، شاه شاهان، دوباره برگردد.