هوش مصنوعی: به خاطر عشق، ناگهان از خودم خارج شدم و می‌خواهم بدانی که در این حالتی که دارم، اگر اشتباهی مرتکب شوم، تا زمانی که تو رویم را برنگردانی.

هوش مصنوعی: ای کاش تویی که پیدایی اما در عین حال ناپیدایی، پناه من در این شب و فردا باشی. ای کاش جانم به عشق تو سرشار است و ای کاش حال من در این پریشانی است.

هوش مصنوعی: از زلف پیچیده‌ات چون زنجیری، حال دل من در میان خروشان خون و غم به کجا خواهد رسید و تا کی باید در این وضعیت بمانم؟

هوش مصنوعی: وقتی که جلو تو زاری می‌کنم، بهانه‌ی تازه‌ای به وجود می‌آوری. چه خوب است که تو همچنان شوخ و بازیگوش هستی، و چه زیبا که پیشانی‌ات نماد این ویژگی‌هاست.

هوش مصنوعی: تو زبان داری و مانند گل سوسن زیبا هستی، چرا باید مانند روغن بیگانه باشی؟ تو از ذات خودت دور هستی.

هوش مصنوعی: چه گفتگو و جمع شگفت‌انگیزی! چه نوشندگان و ساقی‌ای! چه میخانه‌ای پر ز شور و عشق! چه عشاقی که دل به عشق باخته‌اند! و چه معشوقی با روحی بلند و پاک!

هوش مصنوعی: عشق تو همچون شرابی است که وقتی در دل کسی بنشیند، زیبایی‌های جهان را در سایه چهره تو به تصویر می‌کشد و در این حال، جان او به عشق تو جان تازه‌ای می‌گیرد.

هوش مصنوعی: روح را، که از آن بهره‌ای عظیم دارد، به خداوندی که شمس‌الدین نامیده می‌شود و از تبریز است، نسبت می‌دهند. او از ویژگی‌های برجسته و توانمندی‌های الهی برخوردار است.