هوش مصنوعی: یکی از کشاورزان به بیابان رفت و در آنجا گم شد. او در تلاش بود تا از هر طرف، شترهای زیادی را پیدا کند.

هوش مصنوعی: وقتی که او شتر را ندید، از غم و اندوه در کناره راه خوابش برد و دلش به خاطر حسرت شتر بین صد نوع بی‌نظمی و آشفتگی غمگین بود.

هوش مصنوعی: در پایان شب که صبح برخواست، دل پر از غم به‌جست و ماه تابان از آسمان ظاهر شد.

هوش مصنوعی: در نور ماه، شتری که در راه ایستاده است از روی شادی می‌گرید و اشک‌هایش مانند باران‌های بهاری می‌ریزد.

هوش مصنوعی: او چهره‌اش را مثل ماه روشن نشان داد و گفت: حالا برایم بگو که تو هم خوب هستی، هم زیبا و هم درخشان.

هوش مصنوعی: پروردگارا، در این دنیا از بزرگواری‌ات نوری برافروز تا انسان‌ها که راه خود را گم کرده‌اند، بتوانند خود را پیدا کنند.

هوش مصنوعی: در شب قدر، بهترین زمان برای بهره‌برداری از رحمت و فیض الهی است. اما تو چرا اهمیت آن را نمی‌فهمی؟ این شب با پاک‌کنندگی و برکتش هر لحظه تو را در بر می‌گیرد، اما تو چرا خود را از این پاک‌کنندگی دور می‌کنی؟

هوش مصنوعی: او تو را دیوانه کرده و آرامش را از جانت گرفته است. او غم تو را دارد و به فکر توست. پس چرا در دل او جایی را برای خود نمی‌کنی؟

هوش مصنوعی: اگر او مانند آب است و تو مانند جوی، پس چرا خودت را نمی‌شناسی و نمی‌جویی؟ اگر او مانند مشک است و تو بویی، چرا عطر و بویت را نمی‌افشانی؟