هوش مصنوعی: به من باده‌ای بده که آن یار، با ظاهر ناخوشایندش، مانند تکه‌ای شیرین و خوشمزه است.

هوش مصنوعی: به جای اینکه به آن طرف نگاه کنی، به این سمت توجه کن و زیبایی کسی را که دل‌ها را می‌رباید و اشک‌ها را جاری می‌کند، ببین.

هوش مصنوعی: دست تو به حالت تأسف و بیچارگی به چیزی می‌مالد، نه اینکه راه حلی برای مشکل بیچاره پیدا کند.

هوش مصنوعی: به فکر و اندیشه خودت عمیق‌تر نگاه کن و این عقل و خرد قدیمی را که همیشه حکم‌فرما بوده، بی‌هدف و گیج کن.

هوش مصنوعی: ای بخشش تو، همچون چشمه‌ای است که برای دل‌های دردمند و گرسنه، روزی و رحمت می‌فرستد.

هوش مصنوعی: نوزاد دو روزه وقتی که بوی تو را حس می‌کند، به سوی تو می‌آید و گهواره‌اش را به سمت تو می‌کشاند.

هوش مصنوعی: اگر دایه به فرزندش بی‌اعتنایی کند و از او دور شود، بهتر است که به جای آن شیرهای دیگر را انتخاب کرده و تبدیل به چیزی ارزشمند شود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که منظور این است که یک چیز خوب می‌تواند درهای بسته را باز کند و همچنین می‌تواند دل‌های سرگردان و ناآرام را آرام کند.

هوش مصنوعی: وظیفه تو این است که ای خورشید، نور خود را بر ماه و ستاره‌ها بتابانی.

هوش مصنوعی: منتظرش باش و همچون ماه نورانی شو، اینجا را ترک کن و به تماشا بنشین.

هوش مصنوعی: بزرگوار تو با رحمت خود، به مارها نیز منزلت می‌بخشی و به عقرب‌ها هم مکان می‌دہی.

هوش مصنوعی: باد به ما یادآوری می‌کند که کارهایی را که فراموش کرده‌ایم، دوباره به خاطر بیاوریم و ذهن ما را از سفرهای دور و دراز سیارات پر کند.

هوش مصنوعی: هر بت سنگین به خاطر دمیدن نسیمی زنده شد، بگذار ببینیم آن بت سحری چه قدر می‌تواند دمیدن کند.

هوش مصنوعی: سکوت کن و بگذار این دنیای بی‌همتا را فراموش کنی.