هوش مصنوعی: درست نیست که کسی دستاری بر سر دیگران بگذارد و با این کار، نظم و سامان را مختل کند. ای جان، گویی که همه چیز به حالتی خشک و کم‌فایده شده است.

هوش مصنوعی: ترک کن شکار خونی را که از آن نصیبی نمی‌بری، و از صرفه‌جویی دست بکش که با این روش به جایی نخواهی رسید.

هوش مصنوعی: چه تفاوتی دارد که طلا باشد یا جان آدمی، یا اینکه جواهر و مرجان باشد، وقتی که عشق و محبت در کار نباشد و انسان حاضر نباشد برای خوبی و دوستی خود هزینه کند.

هوش مصنوعی: اگر به خاطر بخیل بودنم طوقی از طلا داشته باشم، برایم بُغض و درد خواهد بود و اگر به خاطر داشتن یک خلخال طلا، چیزی داشته باشم، برایم فقط خاری خواهد بود.

هوش مصنوعی: برو ای درختی که میوه‌ای نداری، وقتی وارد دایره می‌شوی، می‌چرخد و دور می‌شود. به مانند ماری که در حال خزیدن است، محتاط باش.

هوش مصنوعی: شما می‌گویید که او به طلا مانند است در حالی که او فردی زردرو و در رنج است. شما او را آقا و محترم شهر می‌نامید در حالی که او حتی لباس مناسب بر تن ندارد.

هوش مصنوعی: چرا برای همدردانم دشواری نمی‌کشم؟ چرا مانند مردان رفتار نمی‌کنم؟ چرا همچون دارویی که بیماری را درمان می‌کند، نمی‌توانم موثر باشم؟

هوش مصنوعی: نمی‌توانم کمتر از چنگ حریف برآمده‌ام؛ هر دل مضطرب و پریشان غذای گوش‌ها شده است و هر ضربه و رشته‌ای که به وجود آمده، مورد توجه قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم از باده‌ای که از منبع شادی می‌جوشد، کمتر از این لذت ببرم که هر فرد مست و خراب از آن، صدای خوشی را می‌شنود.

هوش مصنوعی: دوست من، مثل سنگ مرمر و سنگ خارا، از جسم تو مهربانی و ایثاری جاری می‌شود. هر قطره عرقی که از تو جاری می‌گردد، به دیگران خوشبختی و محبت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به مقایسه‌ای می‌پردازد. او می‌پرسد که چگونه ممکن است فردی که نماینده قورباغه و عیب صخره است، بتواند به مقام شیر، که نماد شجاعت و قدرت است، دست یابد در حالی که تحت تأثیر نفس و خواسته‌های پایین‌تر قرار دارد. به طور کلی، این بیت به تضاد بین مقام و ویژگی‌های واقعی فردی اشاره دارد و به سستی و کم‌جانی کسی که نمی‌تواند بر خواسته‌های نامناسب خود غلبه کند، انتقاد می‌کند.

هوش مصنوعی: من سکوت کردم تا خداوندی که رازها را آشکار می‌کند، نواقص و زشتی‌های این دنیا را مشخص کند، هرچند او پنهان‌کار است و از خطاها می‌پوشاند.